پرسش

با عرض سلام و خسته نباشید
میخواستم از شما بپرسم ... حالا كه مذهب ما صحیحترین مذهب هستش ... مذهب اهل بیت منظورمه ... و هستند اشخاص بسیارى كه این مذهب را قبول ندارند ... پس چرا یك كارى نكنیم كه مذهبمان را به اثبات برسانیم ... مثلا از معجزه استفاده كنیم یا از نفرین یا از هر وسیله اى كه میشود ... مثلا نبش قبور بعضى از بزرگان ما و بقیه مذاهب ... یا هر روش دیگرى .. چون این نفرین را هم پیامبر كردند ... فمن حاجك فیه من بعد ما جاءك من العلم فقل تعالوا ندع ابناءنا وابناءكم ونساءنا ونساءكم وانفسنا وانفسكم ثم نبتهل فنجعل لعنة الله على الكاذبین
... پس چرا ما بعد از این همه آگاهى دادن نفرین نكنیم ؟ و حقانیت شیعه اهل بیت را به اثبات جهانیان نرسانیم ؟

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
دعوت به دین و مذهب كار لازم و واجبی است، لكن راه آن همان راه عمومی همه انبیاء و اولیاء است كه خداوند در قرآن تبیین فرموده؛ و آن همان دعوت از طریق حكمت(برهان و استدلال) و موعظه و جدال احسن است. معجزه امر خلفا قاعده ای است كه فقط برای اثبات بعضی از حقائق لازم و ضروری است، مثل حقانیت پیامبر صلی الله علیه و آله در پیامبری است، والا دأب و عادت حتی پیامبران این نبوده است كه برای اسكات خصم یا اثبات حقانیت همه آموزه های دین خود معجزه كنند. به علاوه معجزه احتیاج به اذن خاص الهی دارد كه معمولا، برای انسانهای عادی میسور نیست.
نبش قبر بزرگان و... هم چون بی احترامی به میت مسلمان است شرعاً حرام است؛ و خداوند به ما چنین اجازه ای نداده است كه برای دعوت به شرع از راه غیر شرعی اقدام نماییم.
بله مباهله امر مجاز شرعی است، و گاه در گوشه و كنار هم واقع می شود؛ ولی در این باره نیز باید گفت مباهله پس از اتمام حجت و بحث استدلال و جدال احسن است؛ چنانچه امام صادق علیه السلام به یكی از شاگردان خود كه این مراحل را طی كرده بود، اما هنوز طرف های او حق را نمی پذیرفتند دستور چنین كاری را داد.
نگارنده معتقد است امروزه هنوز كارهای ناشده در جهت اتمام حجت بر حقانیت دین و مذهب زیاد است؛ در عین این كه كارهای انجام شده نیز كم را نیست.
امروز كار اصلی ما باید نشر معارف اهل بیت، همراه با تلاش خود ما برای تجسم آن معارف در زندگی خودمان باشد.
حجت وقتی بر دیگران تمام می شود كه آنان قول ما را حق و عمل ما مطابق با آن ببینند؛ در غیر این صورت انتظار پیروی و ایمان از دیگران انتظار زیادی است. چگونه كسی همه علقه های اعتقادی خود را ـ آن هم در موضوع دین و مذهب، كه معمولا محكمترین ریشه ها را در جان انسانها دوانده است ـ كناری بگذارد و به آیین ما روی آورد، وقتی كه خود ما را مؤمن به آنچه می گوییم نمی بیند. عمل نشانه ایمان است.
ایمان تنها یك تلاش و معرفت و باور ذهنی نیست، تا در یك جلسه مذاكره علمی تكلیف آن معلوم شود و حجت بر آن تمام، بلكه باوری است كه شراشر وجود انسان را فرامی گیرد و مسیر حیات او را در خطیرترین مسئله آن ـ یعنی سعادت و شقاوت جاودان اخروی ـ تعیین می كند. ایمان امری است كه همراهی عقل و دل هر دو را می خواهد.
به همین خاطر است كه اهل معرفت مشكل ما را آن می داند كه به خود عامل به مذهب نیستیم و به عبارتی خود را نساخته ایم.
وقتی عده ای از مؤمنین جهت شكایت از جریان و عملی خاص در جامعه خدمت آیت الله بهجت رسیدند، ایشان در جواب شكایت آنان فرمودند: مشكل خود ما هستیم. باید برویم خود را بسازیم، والا كار درست نمی شود.
به نظر می رسد فرمایش ایشان اشاره به همین كه گفتیم باشد.
بله، بعد از اتمام حجت، راه مباهله باز است، همان طور كه اگر ما بهتر از اینی بودیم كه هستیم عنایات الهی هم بیشتر می شد؛ چنانچه بر اساس روایات، در زمان ظهور امام زمان(عج) كه تربیت امام زمانی عمومیت بیشتری می یابد، عنایت و كرامات الهی بیش از پیش ظهور می یابد. ما خود را بسازیم و به مذهب خود عمل كنیم، مذهب ما، پس از ابلاغ، ترویج می شود، و غالب انسانها بدان ایمان می آورند.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.