پرسش

می خواستم بپرسم ما آدم در این دنیا چند صباحی زندگی می كنیم و بعد می میریم و بعضی بهشتی و بعضی جهنمی میشوند
آخرش كه چی چقدر می خواهیم توی ببهشت یا جهنم زندگی كنیم منظورم هدف چی بوده كه ما مردم افرینش شدیم بلا خره از زند گی كردن در آنجا هم خسته خواهیم شد

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
انسان ـ بلكه عالم ذی شعور ـ ذاتا كمال را دوست دارد و آن را مطلوب می داند. اگر می بینید گاهی از كمالی دلسرد و خسته می شویم نشان از آن دارد كه آن كمال اصیل نبوده است، والا كمال اصیل خستگی آور نیست.
گاه امری كمال است، اما كمال مقدمی است؛ یعنی برای آن خوب است كه ما را به مقصدی برساند. در این صورت، اگر در موردی آن فائده بر آن مترتب نشد دیگر ارزش ندارد و كمال نیست.
ما اگر غایت انسان نیك سرشت با تقوا را بهشت ـ آن هم به تصویری كه از باغات دنیایی داریم ـ بدانیم، این سؤال كاملا بجا است كه بهشت برای چه؟ چرا كه باغات دنیایی بخودی خود مطلوب ـ یعنی كمال بالذات ـ نیست.
از طرف دیگر، انسان موجودی است كه استعداد آن را دارد كه به اعلی علیین برسد؛ یعنی محدودیتی در حركت كمالی او وجود ندارد.
توضیح مطلب آن كه انسان جامع همه هستی است، و در خود استعداد كمالات موجودات ملكوتی و ملكی، یعنی فرشته و حیوان، را جمع كرده است. او می تواند همه عالم هستی را درنوردد، در حالی كه هیچ موجود یا ملكی چنین ویژگی ای را ندارد. انسان تنها موجودی است كه به تنهایی می تواند آینه تمام نمای الهی گردد، و از همین رو او را "عالم صغیر"، و بنا به قولی "عالم كبیر" می نامند.
برخی فرشتگان فقط مظهر یك اسم یا یك دسته اسم الهی اند؛ مثلا خازنان جهنم مظهر قهر الهی اند، و میكائیل و جبرائیل مظهر اسماء مهر الهی. حیوانات و نباتات نیز با بهره كمتر خود از هستی همینگونه اند. حال آنكه انسان جامع حیوانیت و فرشتگی و مظهر جمیع اسماء می تواند باشد.
مظهر جمیع اسماء شدن یعنی حركت مدام تكاملی.
با توجه به دو مطلبی كه گذشت، انسان اگر این موجود مكانت خود را بفهمد، البته سرشار از لذت و نشاط و امید خواهد شد. زندگی در عالم دنیا و طبیعت نقطه آغازین این سیر صعودی است، و با قیامت این سیر با سرعت بیشتر ادامه می یابد.
اگر ما انسان، خدا، بهشت و جهنم را این گونه بشناسیم، سؤال از ریشه منتفی است.
خستگی ای كه شما تصور كرده اید به خاطر آن است كه بهشت را تنها یك باغ پرمیوه و پر نعمتی دیده اید كه البته انسان از تكراری شدن آن ملول می شود! حال آنكه هرگز چنین نیست. بهشت عبارت اخرای كمالات و حركت كمالی انسان است، و انسان طبیعتا از كمال لذت می برد و هرگز از آن ملول و آزرده نمی شود.
درك این گونه معارف است كه عارفان و حكیمان الهی را سالها به ریاضت و مشاهده یا مطالعه و بحث كشانده است.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.