پرسش

اگر فلسفه ای برای احكامی كه ناظر به جدا سازی كفار از مسلمین در جامعه اسلامی دانسته شده است ذكر فرمایید

پاسخ

با عرض سلام و تحیت.
دوست محترم!
به خوبی نمی دانیم مراد شما از جداسازی كفار از مسلمین چیست؟
اما فی الجمله باید گفت: از جایی كه ایمان به توحید و نبوت حضرت رسول(صلی الله علیه وآله) یك برتری و تعالی انسانی است، و خداوند آن را برای اهل ایمان پسندیده است ـ «لكن الله حبّب إلیكم الإیمان و زیّنه فی قلوبكم» ـ و از سوی دیگر، هر كس بر اساس ساختار درونی اش رفتار می كند ـ «كل یعمل علی شاكلته» ـ و این رفتار در اطرافیان هم بی تأثیر نیست، سزاوار است برای حفظ ایمان مؤمنین، مرز بین كفار و مسلمانان محفوظ باشد.
توضیح این كه لازم نیست این جداسازی، لزوما، به معنای جدایی فیزیكی نیست. لازم نیست شهر زندگی كفار یا محله آنان جدا باشد، یا از منابعی غیر از منابع مسلمین استفاده كنند، چون از این حیث فرقی بین آنان با مسلمین نیست، چرا كه آنان هم بشرند و از كرامت انسانی برخوردارند. اما نحوه و نوع غذاخوردن، آمیزش، مناسبات و ارتباطات آنان و... هیچ یك رفتارهای طبعی انسان نیست، بلكه همه نوعی رفتار تدبیری است كه مبتنی بر یك گرایش و بینش درونی است؛ از این رو كفر آنان در این رفتارها هم متجلی است. اسلام این گونه رفتارها را مرزبندی كرده و از درآمیختن با آنان منع كرده است و...
به دیگر بیان، تعالیم دین در این موضوع تبعیض در انسانیت انسانها نیست، و این گونه نیست كه یكی را انسان درجه دو بداند ـ چنانچه در برخی فرهنگ ها و تمدن ها بوده و هست ـ بلكه جداكردن رفتارها و باورها از هم است كه برای صیانت از ایمان و آثار نورانی آن در مردم اجتناب ناپذیر است.
در حقیقت اسلام با این كار باورها و رفتارها را از هم جدا كرده است و به مؤمنین تذكر داده كه نسبت به آن بی تفاوت و اهل تسامح نباشند.
برای مثال، اسلام گفته است ازدواج كه قرار است محیطی را برای تفاهم و یكدلی فراهم كند، نمی تواند بین یك مسلمان و كافر به خوبی تحقق یابد. بر این اساس ازدواج با كافر را فی الجمله تجویز نكرده است.
این در حالی است كه همه از لحاظ انسانی محترمند. امام علی علیه السلام، در نامه 52 نهج البلاغه، به مالك اشتر می فرمایند: "مبادا هرگز چونان حیوان درنده باشی كه خوردن مردم را غنیمت می داند، زیرا مردم دو دسته هستند: دسته ای برادر دینی تو، و دسته دیگر همانند تو در آفرینش می باشند. اگر گناهی از آنان سرمی زند و یا علت هایی بر آنان عارض می شود و یا خواسته و ناخواسته اشتباهی مرتكب می گردند، آنان را ببخشای و بر آنان آسان گیر..."
بله، اقلیت بودن آنان در جامعه اسلامی آنان را ناگزیر می كند در حوزه عمومی به قوانین اكثریت(اسلام) تن دهند، كه این هم مبنای عقلایی دارد.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.