پرسش

سلام
باز هم مشكلم سر آیه 34 نسا است
مسئله این است كه من اصلا نمی فهمم یعنی همان عقلی كه شما با استناد بر آن می گویید جواب مرد ناشز با قانون است ،به من می گوید زدن زن پایه و اساس خانواده را به هم می ریزد زندگی خانواده را متزلزل می كند باز فكر می كنم اگر از طریق قانون این مسئله پیگیری شود بهتر است ولی مرد نباید به هیچ وجه اجازه دست بلند كردن روی زن را داشته باشد.تكرار می كنم عقل من می گوید این مسئله همانند مورد مرد(ناشز) از طریق قانون پیگیری شود.
ضمنا به گفته روایات زدن زن باید با چوب مسواك باشد كه اصلا نیازی به زور و بازو ندارد. پس نمی توان دلیل آورد كه زن زورش نمی رسد .چون مرد هم نباید در این مورد از نیرویش استفاده كند.
ممنون

پاسخ

با سلام و عرض تحیت!
ضمن خرسندی از این كه مسائل را دنبال می كنید، عرض می شود كه نیاز به تكرار نیست كه:
1. نشوز عصیان آشكار از تكالیف زناشویی است، نه هر مخالفتی.
2. آیه در مقام رسیدن به هدفی با لحاظ تدریج است، یعنی اگر موعظه تأثیر داشت، جدا كردن بستر لازم ـ و بلكه جائز ـ نیست، و اگر آن تأثیر داشت، تنبیه اصلاً جا ندارد.
3. زدن زنان مخالف اصل و مقتضی قبح و بدی است ـ یعنی فی نفسه كار خوبی نیست، چنانچه در روایات بسیاری بدانها اشاره شده ـ مگر این كه مانعی بر سر راه این اصل واقع شود كه به اندازه لزوم جائز شود؛ كه این جا مانع همان نشوز است.
4. چنانچه در كتب فقهی هم آمده تنبیه باید ملایم و خفیف باشد بطوری كه موجب شكستگی و مجروح شدن یا كبودی بدن نگردد.
5. روانكاوان معتقدند كه در برخی زنان حالتی بنام "مازوشیسم" (آزار طلبی) هست كه این حالت، گاه تشدید شده، و تنها راه آرامش آن تنبیه مختصر بدنی است. شاید زنی كه با همه راههای قبلی سر به راه انجام وظائفش نمی نهد به نوعی خواستار چنین تنبیهی است.(ر.ك. به تفسیر نمونه، ج3، ص374)
با توجه به این مطالب روشن است فلسفه جعل حكم زدن برای رسیدن به هدفی می باشد ـ حال آرامش باشد كه یك پدیده روانی است، یا منقاد كردن او ـ كه جز با این راه حاصل نشده است.
وباز واضح است در این صورت زن قدرت اجراء آن بر مرد را ندارد، و بسا به خشونت های مضاعف بكشد.
ظاهراً آن جور كه شما گمان كرده اید مساله خیلی هم غامض نباشد، و زدن زن توسط مرد ـ با چوب مسواك ـ می تواند واقعا موجب رجوع زن به اءاعت از فرمان الهی شود، اما چنین چیزی از سوی زن، حتی اگر مقدور باشد، چه بسا موجب عصیان مضاعف مرد یا مقابله به مثل و ... گردد.
باید خصلتهای روانی ویژه مرد و زن را هم لحاظ كنید و مردی كه توسط زنش تنبیه شده باشد، یا سر به عصیان و مقابله به مثل می گذارد، یا از او موجودی تحقیر شده می سازد كه اعتماد به نفس ندارد؛ چنین كسی چگونه می تواند سرپرست و مدیر خوبی برای خانواده خود باشد!؟
نكته نهایی آن كه شاید بتوان گفت: امر موجود در آیه از آنجا كه ـ به اصطلاح طلبگی ـ در مقام توهم حظر است ـ یعنی در مقابل این تصور بیان شده كه تنبیه به طور كلی ممنوع است ـ امر وجوبی نیست، و تنها به عدم مانع تفسیر می شود. لذا مرد می بایست در هنگام عمل به آن وجود مصلحت و فائده در آن را بررسی كند، و به صرف نشوز ـ ولو بعد از مراحل فوق الذكر ـ نمی باید بدان اقدام نماید.
باز نیز با ما در تماس باشید.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.