پرسش

خواهشمندم به سوال زیر پاسخ دهید:
كسی كه به بیماری لاعلاجی گرفتار است و می‌داند كه بطور تدریجی و با زجر بسیار خواهد مرد چه باید بكند؟

پاسخ

با سلام و عرض تحیت!
آنچه اطباء و پزشكان می توانند تخمین بزنند یا تعیین كنند، جز نتایج علل مادی نیست؛ در حالی كه اسباب و علل این عالم منحصر در علل مادی نیست.
توضیح مطلب آن كه نظام حاكم بر عالم نظام علت و معلول است، و خداوند این سنّت را جاری كرده، و اباء از تخلف از آن دارد، و به خاطر همین هم هست كه می توانیم طبیعت و قوانین آن را كشف، و آن را استخدام كنیم، و احیانا رفاه در زندگی پدید آوریم. چون اگر طبیعت هر روز به نوعی عمل می كرد؛ و یك روز خدا آتش را مایه سردی و یك روز مایه گرمی قرار می داد و...، هیچ قانونی در ناموس آن نبود و ما هم هیچ علمی پیدا نمی كردیم، و هیچ وقت نمی توانستیم آن را به استخدام خویش درآوردیم. این نظام در عالم طبیعت ساری و جاری و اغلبی است.
ما به این معتقدیم؛ اما نباید گمان كرد كه این قانون كه حاصل اراده الهی است، دست خود خدا را در عالم طبیعت بسته، و دیگر خدا نمی تواند جز از طریق معالیل طبیعی و مادی كاری را پیش ببرد. برای باور كردن این كه عالم دست خداست و هرچه او بخواهد جاری می شود می توانید به اعجاز انبیاء و كرامات اولیاء كه به حد و فور گزارش شده نظری بیافكنید. این همه نقل های متواتر و مسلم را نمی شود تكذیب كرد، و این شیوع قابل انكار نیست.
چقدر بیماران لاعلاج كه به لحاظ عادی در شرف موت بوده اند و با توسلات و كرامات اولیاء خدا ـ از جمله معصومین(ع) ـ شفا یافته اند. بیمار لاعلاج شما هم می تواند یكی از آنها باشد.
وقتی این مطلب مبرهن شد كه دست خدا بسته نیست و خدا رئوف به بندگان و شنونده دعای آنان است واضح می شود كه به فرض بسته شدن همه درهای طبیعی و عادی هم انسان باز نباید خود را تسلیم مرگ كند.
پس بیمار شما اولا، می تواند با امید و نیایش به درگاه الهی منتظر درمان خود باشد. و شما بدانید در این صوت اگر هم بهبودی و سلامت روزی او نشود، همین امید و اتكاء به یك مبدأ غیبی ثواب دارد و تحمل درد را بر او آسان می نماید. حتی در كارهای میدانی برخی پزشكان غربی نیز تأثیر نیایش بر بهبودی جسمی و روانی مریضان جواب داده است. (ر. ك. به تحقیقات الكسیس كارل)
پس از این، خوب است با یاد خدا عالم را آنچنان بزرگ ببیند كه درد مرگ برای او سبك و آسان بشود. وقتی سفر بزرگی در پیش است، سختی راه چندان بزرگ به نظر نمی رسد. مناجات و خلوت با خدا و خواندن منازل و مناظر آخرت در كتابهای دینی خود می تواند این سختی ها را از یاد ببرد. و از همه مهمتر آن كه قرار است به سوی ارحم الراحمین سفر كند. نگرانی وقتی است كه ما میزبان خود را نشناسیم؛ والا از حضور در محضر الهی كسی بصیبی جز بركت و آرامش نخواهد یافت.
اینها همه پس از آن است كه شخص تكلیف حق الناس ها و حق الله هایی كه شخص بر گردن دارد را مشخص كند و از آن نظر خیالش راحت باشد. اگر احیانا دینی دارد پرداخت آن را منظم كند و اگر نماز ای روزه قضا و یا كفاره ای بر گردن دارد آن را ـ ولو با وصیت ـ تدارك كند.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.