پرسش

سلام
ما اعتقاد داریم امام زمان بر تمام اعمال شیعیان
اگاهی ارند و برای انها دعا می فرمایند ولی به اعتقاد اینجانب در زمان ما اهل شیعه واقعی بسیار اندكند..در حالی كه اكثریت به امام اعتقاد دارند..در حالی كه در زمان ائمه ان بزگواران بصورت شفاهی كتبی سخنرانی و.... مردم را نصیحت دعا راهنمائی و.... می فرمودند. در صورتیكه در خصوص امام زمان فقط افراد بسیار خالص و با ایمان محضر ایشان را درك می نمایندو یا امام برای ایشان دعا می فرمایندنمی خواهم بگوییم كه در حق مردمان این زمان ظلم شده است ولی حداقل از بسیاری از راهنمائیها حرفها دعا ها و .... ان بزگوار محروم شدهایم ..ایا بنظر شما با عنایت به تغییرات سریع در جهان و نیاز انسان به این موضوعات ین مسئله صحیح می باشد ÷س شیعیان ظااهری مثل اینجانب در خصوص اشتباهات و گناهانی كه مرتكب می شوند می توانند این دلیل را ارائه نمایند؟ موید باشید

پاسخ

با سلام و عرض تحیت.
برادر عزیز!
نبود امام عصر(عج) و ندیدن او و نشنیدن اندرزهای او می تواند باب مناجات شما و عرض شكایت شما به درگاه الهی گردد:
«أللهّم نشكوا إلیك فقد نبیّنا و غیبة ولیّنا...»
اما این جوازی برای اشتباهات و عذری برای گناهان ما نیست. چرا!؟
در پاسخ باید تأثیر حضور فیزیكی امام عصر(عج) در هدایت انسانها و حضور معنوی او را با هم مقایسه كرد. شنیدن سخن ازامام(ع) و ارائه طریق هدایت از او ـ
كه در زمان حضور ائمه(ع) بوده است ـ مرتبه ابتدایی هدایت است. چون هدایت دو مرتبه دارد: یكی ارائه طریق و نشان دادن راه و ترغیب به پیمودن راه درست است؛ و یكی رساندن به مقصد و راه بردن است(ایصال به مطلوب).
بدون شك امام عصر(عج) در صورت حضور و سخنرانی و كتابت، چیزهایی شبیه همین احادیث مأثور از ائمه گذشته برای ما می خواند و می نوشت، و به هر حال ما هم اكنون از آن محرومیم.
پس بین زمان ما و زمان حضور، در امر ارائه طریق، فرق هست.
اما مرتبه دیگر هدایت، كه رساندن به مقصد و برداشتن موانع از پیش پای سالك و دادن عوامل حركت به او ـ یعنی عنایت و توفیق ـ می باشد، پر واضح است نه در زمان ما و نه در زمان معصومین گذشته نیاز به حضور فیزیكی امام(ع) ندارد. امامان گذشته برای افراد دور از دسترس هم به قدرت معنوی الهی خویش چنین عنایات و توفیقاتی داشتند، و به توسلات آنها پاسخهای باطنی می دادند و موانع را بر می داشتند، كه ما هم می توانیم از آن استفاده كنیم. در این عنایت نیاز به حضور امام(ع) نیست؛ در دوران غیبت نیز امام(ع) دستگیری لازم را می نماید و شرط آن توسل و تضرع است.
به علاوه، چنان چه از آیت الله بهجت منقول است، ثواب عبادت و ترك گناه در دوران غیبت بیشتر از دوران حضور است و این می تواند امتیازی برای عروج باشد.(ر.ك. به "حدیث وصال"، سیدمهدی شمس الدین)
نكته دیگری كه گاه به نظر نگارنده می رسد آن است كه علاوه بر عنایتهای عام تكوینی معصومین ـ كه در آن فرقی بین غیبت و حضور نیست ـ عنایتهای خاص حضرت در زمان غیبت می تواند از موانع كمتری برخوردار باشد. مثلا حضور فیزیكی امام صادق(ع)، آنگاه كه امری احتیاج به دستگیری دارد، احتمالا، به سبب شخصیت ایشان شناخته شده بوده، محدودیت هایی داشته است؛ و این محدودیت در زمان غیبت نیست.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.