پرسش

لطفا در مورد ملك الشعرا بهار برایم در حدود 10 خط توضیح دهید.

پاسخ

با سلام !
شما می توانید با مراجعه به سوال كد 43578 كه به طور مفصل در مورد زندگی نامه ملك الشعرای بهار پاسخ داده شده ، اطلاعات بیشتری نیز به دست بیاورید.
اول اردیبهشت 1330 هجری شمسی میرزا محمد تقی بهار ملقب به ملك الشعرا و متخلص به بهار، شاعر و نویسنده توانای ایران و از رجال سیاسی این مرز و بوم بدرود حیات گفت. اشعار بهار زبان حال مردم، و نماینده افكار و آمال توده آزادیخواه بود و او با سروده هایش از اوضاع مملكت و امور سیاسی آن دوره انتقاد می كرد. بهار بعد از درگذشت پدر، ملك الشعرای آستان قدس رضوی شد و در مشهد روزنامه بهار را منتشر ساخت. در سال 1336 هجری شمسی انجمن ادبی دانشكده را در تهران تأسیس كرد و با دیگر ادیبان به فعالیت پرداخت.«دیوان اشعار»، تصحیح دو متن قدیمی و ارزشمند به نام های تاریخ سیستان، و مجمل التواریخ و القصص و«همچنین مختصر تاریخ احزاب سیاسی» از مهمترین آثار بهار به شمار می روند. شرح زندگی ملك الشعراء بهار میرزا محمد تقی ملك الشعراء بهار در تاریخ 13 ربیع الاول سال 1304 قمری در شهر مشهد پا به عرصه وجود گذاشت. پدرش حاج میرزا محمد كاظم، متخلص به صبوری و ملقب به ملك الشعرا ابن حاج محمد باقر كاشانی، رئیس صنف حریربافان مشهد و او پسر حاج عبدالقدیر خاراباف ساكن كاشان بوده است . پدر بهار در مشهد تولد یافته است اما حرفه ی پدری و اجدادی را مانند سایر برادران خود دنبال نكرده و در مشهد به تحصیل علوم ادبیه و عربیه و زبان فرانسه و فقه و حكمت پرداخته و در عصر خود یكی از فضلای مشهور خراسان به شمار می آمده است. شعر را به سبك امیر معزی می گفته و در ساخت قصیده و مسمط و غزل و مثنوی استاد بود، لیكن بیشتر اشعار او قصیده است. مادر بهار از یك خانواده ی تاجر و اصیلی است كه جد او از معارف گرجستان و از نژاد مسیحیان قفقاز بوده و در جنگ های روس و ایران با جمعی دیگر به وسیله ی عباس میرزا نایب السلطنه به اسارت به ایران آورده شده و به دین اسلام در آمده است. ملك الشعراء بهار اصول ادبیات را در نزد پدر آموخته و پس از مرگ پدر كه 18 سال بیشتر نداشت، تحصیلات ادبی را نزد مرحوم ادیب نیشابوری كه از ادبا و شعراء مشهور بود و نیز سایر فضلای معاصر، دنبال كرد و مقدمات عربی و اصول كامل ادبیات فارسی را در مدرسه نواب در خدمت اساتید آن فن تكمیل نمود. بهار از سنین كودكی ودر زمان حیات پدر قریحه ی ادبی خود را گاه به گاهی بروز می داد و ذوق فطری و خدادادی خویش را ضمن گفتار و كردار كودكانه خویش آشكار می ساخت.