پرسش

چرا با وجود عصمت ائمه باز هم استغفار می كردند

پاسخ

با سلام و عرض تحیت.
مقامات عبودیت و توجه، یك مرتبه ثابت نیست؛ بلكه بندگی مراتب دارد. برای انسان كامل، هم گاه حالت فناء دست می دهد، و گاه نه. و نرخ این دو نزد او یكی نیست.
توضیح بیشتر این كه: یك وقت امام معصوم(ع) محو خدای متعال و تماشای اسماء حسنای او و غرق در مناجات با اوست، و یك وقت از سوی همان خداوند مكلف به اموری واجب است ـ مثل حلّ و فصل خصومات مردم، توجه به زن و فرزند، خوردن و خوابیدن و...
البته امثال این تكالیف هم، برای او اجر و مزد الهی دارد، چون كه او هیچ كاری را جز برای رضای خدا انجام نمی دهد، و به همین سبب همیشه در حال عباىت الهی است، اما چون لازمه اش انصراف از انقطاع الی الله و توجه به غیر اوست، برای امام گناه به حساب می آید؛ گناهی كه هیچ گریزی از آن نیست، و عین تكلیف است؛ و از این رو با تمام وجود از آن استغفار می نماید.(دقت كنید)
ازاین رو پیامبر اسلام(ص) در زمانی كه به حكومتداری و قضاء و... می پردازد و امتثال یك واجب الهی می كند، در هنگام اذان به بلال می فرمایند: "ارحنا یا بلال" یعنی ما را راحت كن. چون در نماز تمام توجه به خود خداوند ـ و نه اوامر او و متعلقات اوامرش ـ منصرف می شود؛ از این رو برای پیامبراسلام(ص) نماز از همه كارها ـ حتی واجب ـ بهتر است.
اگر توضیح بیشتر یا سؤالی باقی مانده بود باز هم با ما تماس بگیرید.
با التماس دعا.
مشاوره مذهبی ـ قم.