پرسش

باور كنید من با دو چشم مات خودم دیدم كه كودكی ز ترس خطر تند میدوید اما سری نداشت لختی دگر به روی زمین غلتید وساعتی دگر مردی خمیده بشت و شتابان سر به ترك بند دوچرخه سئی مزار كودك خود میبرد چیزی درون سینه او كم بود......
از اینكه با عزیزان تبیان اشنا شدم خوشحالم
فراموش نكنید كه هرچه داریم از شهدا داریم
تبیان رابه این چشمه های همیشه جاری زینت بخشید.
از شهدای جنگ برایم بگویید.

پاسخ

جهت مشاهده سایر كاربران