پرسش

چرا كاهی دعای ما با آن كه حال خوبی حاصل می شود، ولی اجابت نمی شود؟
2) برای كسب فیض از محضر بزرگان چه كنیم؟

پاسخ

با سلام و عرض تحیّت.
دوست گرامی! به گمانتان دعا و مناجات با خدا،‌ طریقیت دارد یا موضوعیت؟ یعنی دعا را خدا قرار داده كه حوائج دنیوی و حتی اخروی ما بدین وسیله طرح شود و پاسخ بگیریم؟ یا نه، خود دعا ارزش دارد؟ حتی اگر آن ثمره را هم نداشته باشد؟! برای آنان كه چشمی به ملكوت دارند، واضح است كه دعا به نوعی موضوعیت دارد. گرچه طریقی برای رسیدن به آن حوائج هم می باشد. والا، مگر خدا نمی توانست بدون دعا آن مشكلات را برای ما حل كند؟ خدایی كه اصل حیات و این همه نعمت را بدون درخواست و حتی بود ما، ‌به ما ارزانی كرده، چرا بقیه را همین گونه اعطاء نكند؟ غیر از این است كه دعاكردن خود موضوعیتی دارد؟!
از این رو«ترك دعا معصیت است»(ر.ك. به میزان الحكمة، ج3، ص245) و خود دعا شفاء معرفی شده است(ر.ك. به همان، ص248)
با این دید "خود دعاكردن ما" نشان اجابت اوست، و ثمرات بعدی طفیلی این توفیق هم سخنی و ترقی روح است. این حال جذبه و كشش را بسیار غنیمت شمارید كه خود بهترین عطاست. خداوند می فرماید: «وما یعبأ بكم ربی لولا دعائكم»
و البته چون كه صد آمد، نود هم پیش ماست، حوائج و مشكلات هم قابل حل خواهد شد.
غیر از استفاده از كتابها و مواعظ بزرگان كه گاهی هم می توانید به دیدن آنها مشرف شوید، هم در تهران و هم در قم بزرگانی هستند كه ملاقات آنها ـ هر چند به یك اقتداء در نمازـ تأثیرات روحانی خاصی بر ما خواهد داشت.
‌البته، چنان چه حضرت آیةالله بهجت هم فرموده اند، علم تو بهترین معلم و مربی توست، آن چه را می دانی عمل كن، در آن چه نمی دانی احتیاط كن كه خدا اسباب یادگیری را برای تو فراهم خواهد كرد. «إتقوا الله و یعلمكم الله» و «إن تتقوا الله یجعل لكم مخرجا» (ر.ك. به رساله به سوی محبوب در كلمات آیةالله بهجت)
با التماس دعا.