پرسش

موسیقی در اسلام چه حكمی دارد .
لعن و طعن در اسلام مطرح است .
قران به تنها ئی باسخگو میباشد یا معلم میخواهد
با تشكر از زحمات شما منتظر باسخ شما هستم

پاسخ

برادر محترم!
به سؤالات شما به طور جداگانه پاسخ می دهیم.
الف) در مورد موسیقی به مطالب زیر توجه كنید.
1- موسیقی مطرب حرام است.
2- موسیقى مطرب و لهوى آن است كه به سبب ویژگیهائى كه دارد غالبا انسانها را از خداوند متعال و فضائل اخلاقى دور نموده و به سمت بى‏بندوبارى و گناه سوق دهد.
3- مرجع تشخیص موضوع عُرف است.
قابل توجه است كه جواز گوش دادن به موسیقی منوط به تشخیص خود مكلّف است كه اگر تشخیص دهد عرفا مشتمل بر لهوى كه مناسب با مجالس عیش و نوش و خوش‏گذرانى باشد، و همچنین مطالب باطل نیست، گوش دادن به آن اشكال ندارد.
4- مواردی كه ما شك كنیم كه آیا موسیقی مطرب است تا گوش دادن به آن حرام باشد یا غیر مطرب، محكوم به عدم حرمت است و گوش دادن به آن اشكال شرعی ندارد.

ب) در مورد لعن و طعن باید گفت:
یك مسلمان برای انجام هر كاری در ابتدا باید آن را بر قرآن و روایات عرضه نماید و نظر آنها را در آن مورد جویا شود. ما نیز به محضر قرآن و روایات می رویم تا ببینیم در آن منابع با این مسأله چگونه برخورد شده است.
در قرآن كریم آیات متعدی وجود دارد كه در آنها مسأله لعن و نفرین مطرح شده است؛ از جمله:«ألا لعنة الله علی الظالمین» یعنی همانا لعنت خدا بر ستمكاران باد.(هود/18) و یا«فبما نقضهم میثاقهم لعناهم و جعلنا قلوبهم قاسیة...» یعنی پس به پیمان شكستنشان لعنتشان كردیم و دلهایشان را سخت گردانیدیم.(مائده/13) و یا«إن الذین یؤذون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الآخرة...» یعنی بی گمان كسانی كه خدا و پیامبر او را آزار می رسانند، خداوند آنها را در دنیا و آخرت لعنت كرده....(احزاب/57)
و نیز در آیات متعدد دیگری در مورد كافران (احزاب/64)، منافقان(توبه/68)، برخی از قوم یهود(نساء/46)، فرعونیان(هود/99- قصص/42)، قوم عاد(هود/60)، تهمت زنندگان به زنان پاكدامن(نور/23) و ... با این تعبیر برخورد می كنیم.
همچنین در روایات گوناگون از رسول گرامی اسلام(ص) با لحن های متفاوت، افرادی مورد لعن و نفرین قرار گرفته اند؛ از جمله رباخوار و موكل و شاهدین و كاتبین ربا(میزان الحكمة، ج8، ص508، حدیث17962)، كسیكه جداكننده و تفرقه انداز بین مادر و فرزندش باشد(همان، حدیث 17963)، مردی كه لباس زنان بپوشد(همان، ص509، حدیث17965) و ... . این روایات توسط اهل سنت نیز نقل شده است.
حاصل آن كه مسلمانان ـ اعم از شیعه و سنی ـ معتقدند كه نفرین و لعن در فرهنگ اسلامی وجود دارد. اما آنچه مهم است این است كه ببینیم در كجا و در مورد چه كسانی لعن كردن مجاز است؟
آنچه كه از آیات و روایات برداشت می شود این است كه افرادی كه مرتكب گناه بسیار بزرگ شده و با اعمال ناپسند خود، جامعه و نظام اسلامی را چه از لحاظ اخلاقی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و ... به خطر انداخته، و یا نسبت به خدا و پیامبرش بی ادبی و دشمنی می كنند مستحق نفرین و لعن می باشند. بنابر این در گناهان بزرگ و كلان اجتماعی، ایرادی ندارد كه تخلف كننده مورد لعن و نفرین قرار بگیرد.
اما در امور غیرمهم كه لطمه ای به مسائل اساسی جامعه اسلامی وارد نمی شود، و همچنین نسبت به افراد مؤمن، نفرین و لعن نهی و منع شده است.
برای مطالعه بیشتر در این روایات می توانید به كتاب "بحارالانوار"، ج72، باب106 و107 مراجعه نمائید.
شاید حكمت تجویز لعن بر این گروه از مردمان آن باشد كه به سبب آن انزجار عمومی از عمل آنان حاصل شود، و بدین گونه جامعه از رواج آن گناه و ابتلای به آن مصونیت پیدا كند. در حقیقت با این بیان لعن نوعی نهی از منكر است.
علاوه بر این یكی از فروع دین "تولی" و "تبری" یعنی دوست داشتن دوستان خدا و رسولش، و دشمن داشتن دشمنان آنها است. چگونه می توان كسی را دشمن داشت و برای او دعا كرد. البته باید این را بدانیم كه خداوند تنها در صورتی به لعن ما ترتیب اثر می دهد كه حجت بر شخص خاطی تمام باشد.
ج) پاسخ قسمت سوم سؤال شما آن است كه یكی از وظایف پیامبر اكرم(ص) تبیین معانی و مفاهیم قرآن كریم است. خداوند خطاب به رسول خود(ص) می فرمایند: «وأنزلنا إلیك الذكر لتبین للناس ما نزل الیهم»(نحل/44) یعنی ما ذكر(قرآن) را بر تو نازل كردیم تا آنچه برای مردم نازل می شود را برای آنها تبیین نمائی.
پیامبر اكرم(ص) نیز در حدیث ثقلین، عترت خود را ملازم و همراه با قرآن آورده و فرموده است: «إنی تارك فیكم الثقلین كتاب الله و عترتی.» یعنی من دو چیز گرانبها را در میان شما می گذارم: كتاب خدا و عترتم؛ یعنی فهم حقایق قرآن را باید با راهنمائی عترت(ع) آموخت.
حدیث «إنما یعرف القرآن من خوطب به» یعنی تنها كسانی قرآن را به تمامه می دانند كه قرآن بر آنان نازل شده است، ناظر به همین معنا است. یعنیرسول و به تعلیم او اهل بیتش علم قرآن را دارند.
هم چنین تاویل قرآن را جز خدا و راسخان در علم ـ یعنی معصومین علیهم السلام ـ كسی نمی داند. «...وما یعلم تأویله الا الله و الراسخون فی العلم...»
با آرزوی توفیق.