پرسش

با سلام مشكلی كه من را بعضی وقتها خیلی اذیت می كنه اینه كه من از قیافه خودم زیاد راضی نیستم و این مسئله هر چند وقت یكبار حسابی حال منو می گیره و دل و دماغ واسم نمی زاره. با توجه به اینكه یك مقدار كمی مذهبی هستم می تونم خودم را دلداری بدم كه خدا صلاح دونسته و خدا داده كه باید خیلی هم شكر كنی كه بدتر از این نشدی . ولی وقتی توی خیابون میرم و یه نفر رو می بینم كه صورت زیبائی داره باز از خودم بدم میاد. بعضی وقتها اینقدر حالم گرفته میشه كه قید همه چیزو میزنم. از یه طرف در خودم احساس نیاز شدیدی به ازدواج می بینم البته نه صرفاً برای یكسری مسائلش كه مطمئنم كه درصد خیلی كمش ممكن این باشه در حد دو سه درصد بیشتر از لحاظ عاطفی و روانی اونه كه احساس نیاز می كنم. ولی كار ندارم و می ترسم به كار مورد علاقم نرسم. و اگر نرسم اونموقس كه دنیا رو سرم خراب میشه. یه مشكل اساسیم اینه كه می ترسم اگر دانشگاه قبول نشم باید برم خدمت. اگر برم خدمت می ترسم سنم دیگه به كار مورد علاقم نخوره و استخدامم نكنن. این فكرا هم حوصله درس خوندن رو از من گرفته و هم حسابی فكرم رو مشغول كرده كه حسابی از زندگی افتادم. حالا شما اگر میتونید منو یه راهنمایی اساسی بكنید ؟ با تشكر

پاسخ

دوست عزیز سلام
شما در بخش اول نامه خود، دقیقا پاسخی را به خودتان داده اید كه اكثریت افراد جامعه به چنین سوالی می دهند، در عین حال خودتان هم خوب می دانید كه این پاسخ برایتان راضی كننده نیست كه با دیدن افراد خوش سیما، از خودتان بدتان می آید. اجازه بدهید صریح به شما بگویم خیلی از مردم در سنین مختلف از چهره های خود ناراضی هستند ولی مسلما این نارضایتی در سنین نوجوانی و جوانی به حد اعلای خود می رسد. در كشور ما كه بحران هویت و فرهنگ بالا گرفته است ، این نارضایتی به شكل تیپ زدن های مختلف در مردم دیده می شود و در موارد بسیار جدی مراجعات مكرر زنان و مردان به پزشكان پوست و مو و جراحان پلاستیك دال بر نارضایتی این عده كثیر، از چهره و ظاهرشان است اما این فقط یك روی سكه است ... اگر عمیق تر نگاه كنید درمی یابید كه این افراد در پی پوشاندن نقاط ضعف و خلاءهای خود هستند و عملا بیشتر این اعمال جراحی، مو كاشتن ها ، پوست كشی ، سعی و كوشش برای داشتن تناسب اندام و ... مربوط به كسانی است كه به دلایل گوناگون موفق به تقویت سایر جنبه های وجودی خود نشده اند و اكنون می خواهند حداقل ظاهر خویش را به نحوی بیارایند كه خوشایند افراد جامعه پیرامونشان باشد. ولی همه این تلاش و كوشش ها صرفا می تواند جلب كننده افراد كوچه و خیابان باشد و در درازمدت تیپ ، قیافه و ظاهر مردم برای آنان شغل ، اعتبار و احترام و علاقه نمی آورد.
درست به اطراف خود نگاه كنید و ببینید افرادی كه مورد احترام و علاقه مردم هستند با كمك مشخصات و ویژگی هایی نظیر دانش، تجربه، تخصص، رفتار شایسته، امانت، صداقت و پشتكار توانسته اند به چنین موقعیتی دست یابند. نمی خواهم و درست نیست كه از اندیشمندان، دانشمندان، متخصصان ، مخترعان ، نویسندگان و ... مثال بزنم كه زشت هستند ولی موفق ( این كار را خودتان انجام دهید!) اما بنگرید كه چند درصد از افراد جامعه واقعا خوش سیما و زیبارو هستند؟ ( تا جایی كه من دیده ام حتی كمتر از 5% ) پس بقیه چه می كنند؟
زندگی ! زندگی می كنند.
شما كه از قیافه خودتان راضی نیستید، استعدادهای خود را دریابید [ در این كار شتاب كنید و تا زمان دارید ، اقدام كنید] و در شكوفایی استعدادهایی كه با فكر و اندیشه شما سازگاری دارد بكوشید. حداقل نتیجه این خواهد بود كه با تكیه بر این توانایی های جدید كه اكتسابی هم هستند، می توانید راه خود را در زندگی باز كنید و پیش بروید. سربازی هم مانعی در این راه نیست. كسی كه دانش ، حرفه و یا فنی را نیك بداند، همه جا می تواند از آن استفاده كند. شرط استخدام هیچ اداره ای هم زیبایی نیست ( من كه تا به حال ندیده ام یا مثلا تا به حال نشده كه ازاستخدام یك نجار یا بنا یا مهندس كامپیوتر خودداری كنند و به او بگویند شما حائز همه شرایط هستید ولی چون خوش قیافه نیستید ، از استخدام شما معذوریم!) شرط قبولی در هیچ كنكوری هم زیبایی نیست. درستان را خوب بخوانید و بدانید كه این فكرها شما را از زندگی عقب می اندازد. امیدوارم تا چند وقت دیگر ایمیلی از شما دریافت كنم كه حاوی پیام موفقیت شما باشد.
موید و پیروز باشید
با تشكر بخش اجتماعی