پرسش

سلام علیكم
من حدود 19 سال دارم
از كودكی معمولا سعی می كردم جلو احساساتی (خوشحالی _ دوست داشتن_ ناراحتی _ عصبانیت وغیره) را كه لزومی نداشت دیگران بدانند بگیرم . شاید به این دلیل كه از این كار كمی خجالت می كشم.
بیش از یك سال است كه نسبت به یكی دو تا از دوستان هم كلاسی ام علاقه ای احساس می كنم كه برایم عجیب است . مثلا دوست دارم بیشتر (بدون دلیل ) پیش هم باشیم و یا گاهی می خواهم دست گردن هم بیندازیم (كه یادم نمی آید از كودكی این كار را كرده باشم) .كلا چیزی شبیه علاقه و احساساتی كه انسان نسبت به كودكان دارد.
شنیده ام خداوند دل مومنان را نسبت به هم مهربان می كند(البته اگر ان شاء ا... من هم جزء كوچكی از مومنان باشم ). شاید این علاقه ی من به این دوستانم هم از این رو باشد
حالا می خواستم مرا راهنمایی كنید كه آیا این علاقه الهی است یا خدای نكرده شیطانی (و از روی شهوات ) است و یا امری طبیعی .و اینكه ابراز آن تا چه حدی صحیح است .
در ضمن یكی از این دوستانم از نظر اخلاقی خیلی بهتر از من و دومی شبیه خودم است

پاسخ

دوست عزیز! سلام گرم ما و دوستان خود در شبكه تبیان را از شهر مقدس قم و از جوار
كریمة اهل بیت، حضرت فاطمة معصومه پذیرا باشید. و اما در جواب شما باید به چند
موضوع اشاره كرد:
اولا انسان موجودی پویا و در حال تكامل است و نباید موقعیت روحی خودتان را در این
سن با روحیات دوران كودكی مقایسه كنید. چراكه بر اساس اصل تكامل هم زمان با رشد
جسمی انسان اخلاق و رفتار انسان نیز تكامل یافته و پیشرفت میكند پس نباید اخلاق
خودتان را با دوران كودكی مقایسه كنید.
ثانیا؛ حس دوست داشتن هم نوع در دوران نوجوانی و جوانی یك احساس طبیعی و خدادادی
است و نباید سركوب شود، پس اینكه شما علاقمند به دوستانی هستید كه از نظر كمالات و
رفتار نیكو از شما بالاتر هستند كاملا موجه و نیكو است. البته باید این را در نظر
داشت كه این احساس از غالب طبیعی و خدا پسندانه خارج نشود و جنبة افراط و دور شدن
از خدا پیدا نكند. یك دوست خوب كسی است كه انسان را به یاد خدا بیاندازد و خودش پلی
برای رسیدن به خدا باشد نه مانعی بر سر راه انسان و خدا.
ثالثا؛ شما نیز در قبال دوستان خود مسؤلیت سنگینی دارید و باید در كنار توجه به
اخلاق نیكو در خودتان، متوجه باشید كه كاری نكنید دوستانتان از مدار اصلی دوستی‌های
پاك و خدایی خارج شوند پس همواره در رفتار خود تأمل كنید كه اگر در دوستی با آنان
پیشرفتی داشته‌اید و وجود آنان به بهبود اخلاق و رفتار شما كمك كرده است پس شایسته
است كه این دوستی ها را ادامه دهید و چنانچه وجود آنها تأثیر مثبت در شما نداشته و
فكر و ذهن شما را حتی در هنگام نماز و یاد خدا مشغول كرده است پس بدانید كه اینگونه
دوستی ها تنها مبتنی بر بك احساس زودگذر در دوران نوجوانی شماست و پس از گذشتن این
دوران علاوه بر گناه برای شما نتیجه‌ای جز اتلاف قوة فكر و اندیشه و به هدر رفتن
عمر و كاهش اعتماد در روابط اجتماعی نداشته است. بنابر این افراط و تفریط در هیچ
كاری شایسته نیست. با تشكر از اینكه ما را امین خود دانستید. منتظر تماسهای
بعدی شما هستیم.