پرسش

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت شما
گاهی انسان حاجتی را از خدا میخواهد كه
هم دنیوی است وهم میداند كه بوسیله آن
بهتر میتواند موجبات تقرب به خداوند را فراهم
كندو البته صلاحش را نیز از خدا میخواهد و مدت زیادی نیز صبر میكند اما چند مدت یكبار خدا به او
ناگهان امیدواری میدهد خیلی كوتاه و دوباره وضع
به حالت قبل بر میگردد و انسان احساس میكند
كه به قول معروف سر كار یست و نسبت به خداوند
دید بد بینی و سو ء ظن و نا امیدی پیدا میكند
از قبیل مثلا ازدواج یا حل مشكلات مذهبی یا
دنیوی .
لطف بفرمایید دلیل این مطلب را خیلی واضح
بیان كنید. التماس دعا

پاسخ

با سلام و عرض تحیت!
برخی از آدمها، فقط اگر خدا به آنها خیر و خوبی و نعمت دهد از خدا خوش بین می‌شوند و اگر آنچه به نظرشان بدی است به آنها برسد از خدا بدبین می‌شوند. قرآن می‌فرماید: «فأما الإنسان إذا ما ابتلاه ربه فأكرمه و نعّمه فیقول ربی أكرمن و أما إذا ما ابتلاه فقدّرعلیه رزقه فیقول ربی أهانن» یعنی انسان هنگامی كه مورد ابتلاء و امتحان خدا قرار می‌گیرد و خدا او را مورد اكرام و انعام قرار می‌دهد، می‌گوید خداوند مرا گرامی داشت؛ و اما وقتی ابتلاء ‌او با تقدیر رزق است ـ و نه با اكرام و انعام ـ می‌گوید خداوند به من اهانت كرد!(فجر/15و16)
این گونه شناخت نسبت به خداوند به فرجام نمی‌رسد. چون در آن انسان از پس دریچه منویات و مشتهیات خویش خدا را ارزش گذاری می‌نماید، و پر واضح است خدای حكیم كه دنبال مصالح واقعی و ابدی بنده خویش است، ناگزیر برخی مشتهیات او را برآورده نمی‌كند. در این دیدگاه، وای به حال بندگی ما!
عجب اینكه اغلب ما خود، در همین حال، از سر تضرع از خدا می‌خواهیم كار به خواست ما نداشته باش و مصلحت و عاقبت ما را ببین! خدای رحمان و رحیم بین این دو درخواست چگونه جمع كند كه هم مصلحت واقعی ما را ببیند و هم همه تمناهای ما را استجابت كند؟! در چنین جایی اگر مصلحت واقعی را فدای خواست ما كند، نه با رحمت خداوندی او می‌سازد، و نه با درخواست عاجزانه ما! پس ناگزیر برخی از تمنا‌های ما را كه موجب خسارتی در دنیا یا آخرت برای ما می‌شود، قبول نمی‌كند؛ ولو این طفل بازیگوش آنرا درك نكند و آن را اهانت خدا به خویش بخواند.
درمان نهایی به این است كه از پنجره نفس و مشتهیات آن به خداوند ننگریم؛ از خود بیرون آئیم و خدا را به خداییش بشناسیم. این شناخت، شناختِ از سر اعتماد و دلدادگی است كه با آن بنده درد و بلا را هم زیبا و نعمت می‌بیند. همچون زینب كبری كه پس از آن همه سختی و بلا می‌فرماید: ما از خداوند جز زیبایی ندیدیم!
خداوند را اگر واقعا خدای خود بدانیم، هر چه از او رسد را نیكو خواهیم دید.
در حدیث است كه خداوند دوستان مؤمنش را با بلا تغذیه می‌كند و رشد می‌دهد، آنچنانكه مادر بچه را باشیر تغذیه می‌كند.(ر.ك. به "میزان الحكمة"، باب بلاء)
پس در این قبض و بسط های دنیا و افت و خیزها مصالحی است كه با بندگی ما می‌تواند موجب تقرب، نزدیكی، صمیمیت با مركز و چشمه حیات هستی گردد. ولی همین ها با كج فهمی و بدبینی ما می تواند موجب حرمان و دوری از خدا گردد.
إن شاء الله، در همه آنات توجه به خداوند را از دست نخواهید داد. قوت قلب و یقین را هم باید از خدا خواست، و او بهترین راهنمای بندگان است.
با التماس دعا.