پرسش

با عرض سلام و خسته نباشید
من در كتاب زندگانی 14 معصوم از آقای حسین عمادزاده ، در بخش زندگی امام حسن خواندم كه ایشان حداقل 60 و یا 250 و یا 305 زن داشتند ؟
اولا خواستم ببینم كه این مطلب درست است ؟
ثانیا ، آیا گرفتن این همه زن گناه نداره ؟
ثالثا مگر گفته نمیشود كه امامان معصوم هستند آیا زن های امام حسن از اینكه ایشان زن های دیگری داشتند ناراحت نمیشدند ؟ در حالیكه اگر هم با عدالت باشد باز از این لحاظ كه شوهرش برود و یك زن دیگر بگیرد ( به قول خودمان ، هوو بیاورد ) مسلمآ ، ناراحت میشدند . این بحث چگونه توجیه میشود ؟
با تشكر فراوان

پاسخ

با سلام و عرض تحیت!
ما نمی دانیم مصنف كتاب 14 معصوم نظر خویش را گفته، یا گفته برخی از مورخان را نقل كرده است. متأسفانه این اتهامات ناجوانمردانه بخصوص به امام حسن مجتبی(ع) بسیار است.
شبراوی در كتاب "الاتحاف"، ص34 امثال این گونه سخنان را دارد كه مسلّما، كذب است.
این بزرگنمایی ها فقط برای ایجاد وهن و خدشه به قداست امام بوده است. (ر.ك. به "تاریخ سیاسی اسلام"، رسول جعفریان، ج3، ص17)
‌اتهامات به آن امام مظلوم فقط به این بسنده نمی شود؛ تصویر و ترسیم صحنه هایی كه حاكی از اختلاف جدی امام با برادر خود امام حسین (ع) است، یكی دیگر از این تهمتها است. موضع عثمانی داشتن، و حتی پدر خود علی(ع) را متهم به شركت در قتل عثمان كردن! و...، اتهامات دیگر به آن امام غریب می باشد. (ر. ك. به همان، ص19 و20)
اینها همه ریشه در دسیسه های حكومت اموی دارد.
این در باره اصل صحت این ماجرا.
اما درباره‌ بقیه سؤال شما باید گفت مرد بیش از چهار زن (به عقد دائم) ‌نمی تواند با كس دیگری ازدواج كند. اگر در ضمن عقد، همسر اول، با او شرط كند كه حق ازدواج مجدد ندارد، این شرط به مثابه شرط ضمن عقد است، كه باید رعایت شود، و در این صورت او حقّ ازدواج دیگری را ندارد.
اما اگر چنین شرطی نباشد خداوند به او چنین حقی داده است كه البته اصل این حكم به مانند همه احكام دیگر دینی مصلحتی دارد كه چه ما بدانیم و چه ندانیم، وجود دارد. مقام مقام پرداختن به آن نیست.
اما ازدواجهای متعدد رسول الله(ص) و بعضی از امامان نه به سبب هوسرانی و تنوع طلبی بوده است، بلكه اهداف دیگری در این ازدواجها بوده كه در جای خود بدان پرداخته اند.
اما این كه زنان از داشتن هوو خوششان نمی آید، اولا پذیرش آن در زمانهای قدیم ـ و حتی تا مثلا 50 سال پیش ـ چندان امر دشواری نبوده و گاهی دو هوو با هم در یك خانه با سلامت نفس و تقوا و ادب با هم به خوشی زندگی می كرده اند؛ این از آثار دنیای جدید و آموزه های جدید است كه آن را به صورت مسئله حاد و غیرقابل تحمل درآورده است.
در پایان به ذكر مطلبی از كتاب "جامعه شناسی" آنتونی گیدنز سخن خود را پایام می بریم.
او می گوید: در اروپا تا قرن 13 میلادی تعدد زوجات امر قبیحی تلقی نمی شده است. در آن قرن در میان كولی های دوره گرد، كه با معركه گیری امرار معاش می كرده اند، شاعران زبردستی ظهور كردند كه در اشعار خود از عشق افلاطونی زن و مرد یاد كرده، و زندگی شیرین را تنها در قالب تصویری از این عشق جلوه گر ساختند. این اشعار آنچنان جذاب و هنرمندانه سروده شده بود كه نقل مجالس و ورد زبانها شد، و كم كم فرهنگ خاصی را بوجود آورد، كه در پی آن تعدد زوجات معنای خود را از دست داد، و به شكل منفوری مطرح شد.
این حكایت از آن رو جالب است كه بدانیم هر آنچه امروزه احساسات ما را تشكیل می دهد نمی تواند معیار نهایی برای ارزیابی حق و باطل باشد. احساسات ما گاه با حركت كولی های دوره گرد می تواند تغییر كند! در ارزیابی در باره مسائل مهم حیات ـ مثل دین و احكام دینی ـ می بایست فراتر از زمان و مكان ایستاد و به قضاوت نشست. سپس بر اساس نتائجی كه در تعامل عقل و دین بدست می آید به ارزیابی زمانه نشست.
این مطلب مطلب مهم و قابل تأملی است، كه مجال و فرصت واسعی برای بحث می طلبد.
التماس دعا .