پرسش

1)برای اینكه گناهان خود را كنار بگذاریم از كجا باید شروع كنیم
2) راه درمان حسد چیست

پاسخ

برادر گرامی!
1) باید با توبه نسبت به گناهان گذشته، زمینه ترك گناه را فراهم كرد؛ و حقیقت توبه با سه چیز تحقق می یابد:
اول، با قوت ایمان و نور یقین؛ زیرا هر گاه بنده ای ایمان به خدا و پیامبر او، و به فرموده ایشان اعتماد داشته باشد، و بداند گناهی كه از او صادر شده حجابی است میان او و آنچه خدا نسبت به سعادتهای اخروی و مراتب عالی وعده فرموده است، البته آتش پشیمانی در دل او افروخته می شود، و از معاصی گذشته متألم می گردد.
دوم، پشیمانی از كرده خود به این معنا كه در دل از گناهانی كه از او صادر شده محزون شود.
سوم، تصمیم به ترك گناه در آینده و جبران تقصیراتی كه از او سرزده است. ("معراج السعادة"، ملا احمد نراقی، ص499)
توبه از معاصی، اولین سرمایه سالكین و اول مقامات دین و كلید استقامت در راه دین و ایمان و سبب نجات و رستگاری است. پس با آب توبه، نفس را از آلودگی گناهان پاك، و خود را به زیور اعمال خداپسندانه آراسته می كنیم؛ و برای حفظ این روحیه، "از خدا خواهیم توفیق عمل."
2) برای درمان بیماری حسد باید از معجونی مركب از علم و عمل مدد جست، اما از جهت علمی باید نسبت به بی ثباتی این "عاریت سرا" اندیشه كرد و با یاد مرگ خود و كسی كه نسبت به او حسادت می ورزیم، به نفس خود بفهمانیم كه این چند روزه دنیا قابلیت و ارزش تحمل این بیماری را ندارد، و به خود گوشزد كنیم كه:
"این كاخ كه می بینی گاه از من و گاه از تو
جاوید نمی ماند خواه از من و خواه از تو"
و به یاد این بیت باشیم كه:
"آخر همه كدورت گلچین و باغبان گردد بدل به صلح، چو فصل خزان شود"
و نیز بدانیم كه با حسادت هیچ ضرری به محسود نمی رسد، و تنها باعث ضرر دینی و دنیوی فرد حسود می گردد.
فرد حسود پیوسته در حزن و اندوه و غم و غصه است؛ زیرا نعمتهای خدا به واسطه حسد حاسد از محسود قطع نخواهد شد، و هر نعمتی كه خدا به محسود می دهد بار غمی بر دل حاسد می گذارد، و هر بلائی كه از محسود دفع می شود بر جان حاسد نازل می گردد؛ پس همواره فرد حسود محزون و دلتنگ، پریشان خاطر و افسرده خواهد بود.
در یك كلام بدانیم كه حسود دشمن خود و دوست دشمنان است، و كسی كه از روی علم و آگاهی به این مسائل توجه كند حسادت او بر طرف خواهد شد.
از جهت عمل نیز باید خود را معالجه كنیم؛ بدین صورت كه تصمیم بگیریم در عمل با محسود در خیرخواهی و تواضع عمل كنیم، و در میان جمع زبان به مدح و ثنای او بگشاییم و نفس خود را وادار كنیم با خوشروئی و خوش كلامی برخورد كند، و از هر گونه درشت گوئی و ترش روئی بپرهیزیم.(ر.ك. به كتاب "معراج السعادة"، اثر ملا احمد نراقی)
خدا نگهدار شما.