پرسش

اعتقاد به بحث رجعت چه قدر در سرنوشت ما دارد و اعتقاد به این بحث چقدر لزوم دارد؟
اهمیت ندادن به آن چه می شود؟
حالا كه اعتقاد داریم باید چه كار كنیم؟

پاسخ

با سلام و تحیت!
بحث رجعیت یكی از اعتقادات انكارناپذیر مذهب تشیع است. اصل این بحث از روایات متعدد و فراوان بدست می آید، به گونه ای كه برخی از محدثین ادعای تواتر معنوی این احادیث را كرده اند. روایات صحیح نیز در این مجموعه زیاد است. این مسئله مورد اتفاق علماء و بزرگان شیعه بوده و در اصل آن هیچ اختلافی وجود ندارد.
البته بر طبق برخی روایات ریشه رجعت در آیات قرآنی است؛ چنانچه وقتی از امام صادق(علیه السلام) در مورد آیه «و یوم نحشر من كل امة فوجاً» [یعنی روزی كه از هر امتی، گروهی را بر می انگیزیم(نمل 83)] سؤال شد، ایشان فرمودند: مردم ـ بر طبق مذهب اهل سنت ـ در باره معنای این آیه چه می گویند؟ عرض شد: آنها می گویند این آیه در باره قیامت است. امام فرمودند: آیا در قیامت از هر امتی، تنها یك گروه محشور شده، و دیگران محشور نخواهند شد!؟ هرگز! این آیه در مورد رجعت است و آیه قیامت این است: «و حشرناهم فلم نغادر منهم احداً» یعنی همه آنها را بدون استثناء برمی انگیزیم(كهف /48). (بحارالانوار، ج53، باب رجعت، ص51)
نكته ای كه باید توجه داشت این است كه آنچه بر اساس مدارك شیعی قطعی است، اصل مسئله رجعت و بازگشت ائمه و گروهی از مردم به این دنیا، پس از انقضاء امامت حضرت مهدی(علیه السلام) است؛ حال همه آنان یا برخی از ایشان، و همچنین این كه ابتداء امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) بازمی گردند یا امام حسین(علیه السلام)، و اینكه چگونه دولتی تشكیل خواهند داد، و دوام آن دولت تا كی خواهد بود، و مسائلی از این قبیل، از اموری نیستند كه چندان قطعی باشند.
با این توضیحات برای یك مسلمان روشن می شود كه مسئله رجعت، قبل از هر چیز، یك واقعیت است؛ و انكار واقعیت بر انسان ـ آن هم مؤمن ـ جائز نیست. عدم ایمان به رجعت به نوعی به عدم اعتماد به حجیت قول اهل بیت است.
این كه در روایت امام صادق(ع) آمده است كه «هر كس به رجعت ایمان نداشته باشد، از ما نیست»(الایقاظ من الهجعة، باب 10، ص300) و یا روایت دیگر از امام رضا(ع) كه اعتقاد به رجعت را از صفات مؤمنان حقیقی می داند(بحارالانوار، ج53، باب رجعت، ص131)، به همین مطلب بازمی گردد.(دقت شود)
اما وظیفه ای كه باید در راستای این عقیده داشته باشیم از این فراز زیارت جامعه كبیره بدست می آید كه :«معترف بكم، مومن بإیابكم، مصدق برجعتكم، منتظر لأمركم، مرتقب لدولتكم» یعنی به شما ایمان دارم، بازگشت شما را باور دارم، رجعت شما را تصدیق می كنم، حكومت شما را انتظار می كشم و دولت شما را چشم به راهم.
یعنی حالا كه چنین عقیده ای داریم ، طبعاً باید انتظار او را نیز در دل خود زنده نگه بداریم، و چشم به راه آن دولتهای كریمه باشیم. انسانی كه چنین است، باید سعی كند به گونه ای زندگی نماید كه آنها می خواهند؛ زیرا معنی ندارد دل و چشم به انتظار كسی بنشیند، ولی اعمال و افكار انسان خلاف خواست او باشد.
باید هر چه بیشتر و بهتر خود را با خواست آن حاكمان الهی همراه كرد.
با تشكر.