پرسش

salam
(bebakhshid ke farsi nemitavanam type konam)
man ye ensane afsorde va ghamgin hastam ke albate moshkelate zendegi man ra be in surat dar avarde. baraye anjame hich kari angize nadaram.hata zendegi kardan ra ham dust nadaram va agar eshkali nadasht be in zendegi payan midadam. chon az hame che va hame kas khaste shodeham. hata hosele namaz khandan ham nadaram. aslan nemidunam chekar konam. khahesh mikonam injaneb ra rahnamaye konin chetor mishe adam az zendegi razi bashe?
( jahate etelae bishtar dokhtari hastam 28 sale va tahsilate lisans)
montazere javabetan hastam!

پاسخ

خواهر محترم!
با سلام و عرض تحیت؛
زندگی به مثابه جویباری است كه حركت، تكاپو و جوشش، مایه حیات و طراوت آن است؛ و در مقابل ماندن، سكون و خمود، موجب گندیدن و دل آزار شدن آن می باشد.
جویبار را شیب زمین و جاذبه به جوشش و حركت وامی دارد، كما این كه زندگی برای حركت و تكاپو، و در نتیجه طراوت و سرزندگی، نیازمند آرزو و امید است.
آمال و آرزوها موتور محركه زندگی ما هستند. البته آرزو بدون آن كه بدان امید داشته باشیم، خیالبافی است و منشاء اثر نمی شود.
بچه ها و نوجوانان چون آرزو و امید بسیار دارند پرتحرك ترند، و بزرگترها ـ به خصوص اگر در زندگی شكستهایی داشته باشند ـ چون امید و آرزوی كمتری دارند، پس بی حركت تر و محافظه كارترند.
آرزوها همیشه ابری و خیالی نیستند، بلكه به میزان معرفت و رشد انسان آرزوها می توانند واقعی تر و انسانی تر باشند.
نكته قابل توجه دیگر اینكه گاهی آرزوهای ما در چهارچوب همین دنیا محصور است. این دنیا و هر آن چه در آن است، با نظام علت و معلول حاكم بر آن و كثرت عواملی كه در به ثمر رسیدن آرزوها وجود دارد، چندان در اختیار ما نیست تا به حصول آن اطمینان داشته باشیم. مثلا، در آرزوی پیشرفتهای مادی، شهرت، ازدواج با فردی خاص و ...، پر واضح است كه آرزو و امید ما، و حتی قدرت و تدبیر ما، كافی در رسیدن به مقصود نیست، و غیر ما و قوای ما، و همچنین امید و آرزوی ما نقش آفرینان دیگری هم در این عرصه هستند.
این دنیا معركه تعارضات و تزاحمات عوامل و نیروهای مقابل هم است، و این كه ماحصل و برآیند این نیروها چه خواهد شد، همه اش در دست ما نیست، و الزاماً مراد و مقصود ما حاصل نخواهد شد.
از اینرو شكست در ذات زندگی این دنیا وجود دارد، و انسان هوشیار از آن دل رنجیده نمی شود، و شكست را به عنوان یك واقعیت می پذیرد، و برای ادامه حركت خود تصمیم جدید می گیرد.
درختی كه تازه قلمه زده شده، به امید ثمردادن روز خود را شروع می كند، اما پیچكی در كنار قرار می گیرد و با زندگی انگلی خود بخشی از حیات و نیروی درخت را سلب می كند. اما وجود علف هرز مانع حركت درخت نمی شود.
من و شما هم باید از طبیعت درس بگیریم و بدانیم نرسیدن به بعضی از اهداف جزء طبیعت این عالم است چون دنیا سرای تزاحم و درگیری است؛ ولی در كنار آن تلاش نباید متوقف شود.
نگارنده در اینجا نظر شما را به عرصه دیگری از امید ها و آرزوها جلب می كند؛ امید و آرزوهایی كه در مقابل آن تزاحماتی این چنین وجود ندارد. و آن آرزوهای اصیل انسانی و روحانی است؛ مقاصدی كه با ما می ماند، و امكان آن تنها به خواست و اراده ما بستگی دارد.
برای مثال عشق به خدا و اولیاء او را در نظر بگیرید. این، عشق به یك فرد انسانی برای ازدواج نیست، كه در تزاحمات مادی ممكن است نصیب دیگری شود، و ما در یك رقابت مخفی یا آشكار شكست بخوریم.
در عالم معنویات، رقیب از سهم ما نمی كاهد، بلكه حتی اگر ما برای خود رقیب درست كنیم، یعنی انسانهای بیشتری را به وادی عشق به خدا و اولیاء اش دعوت كنیم، از بهره و حظ ما كاسته كه نمی شود هیچ، بلكه این سهم صدچندان می شود.
این آیه سوره اسراء به خوبی آنچه را گفتیم، بیان داشته است: «من كان یرید العاجلة عجلنا له فیها مانشاء لمن نرید» یعنی هر كس همه همت و اراده اش متاع دنیا بود، ما هم آن را به او می دهیم، اما با دو شرط: "ما نشاء" یعنی هر چقدر كه ما بخواهیم، نه لزوما آنچه او بخواهد؛ و "لمن نرید" یعنی برای هر كه ما بخواهیم، نه لزوما هر كس.
این آیه حكایتی از تزاحمات این دنیا است، كه از منظر خدا تعریف شده است.
نظام این عالم به گونه ای است كه خدا همه چیز را به انسان ها نمی دهد.
اما خداوند در آیه بعد می فرماید: «و من اراده الاخرة و سعی لها سعیها و هو مومن فاولئك كان سعیهم مشكوراً» یعنی هر كس كه آخرت ـ یعنی آنچه با خواستهای معنوی بدست می آید ـ را اراده كند و برای آن تمام سعی خود را بكند و مؤمن هم باشد، پس حتماً به مقصود می رسد و سعی او مشكور خواهد بود.
خواهر محترم!
برای دنیای خود تلاش كنیم؛ اما آماده شكست هم باشیم و به پیروزی های آن هم دل نبندیم، و همت اصلی را معنویات و زندگی آخرت خود قرار دهیم.
نگارنده از زیاده گویی خود عذر می خواهد.
با التماس دعا.