تبیان، دستیار زندگی

وَابْتَلُواْ الْيَتَامَى حَتَّىَ إِذَا بَلَغُواْ النِّكَاحَ فَإِنْ آنَسْتُم مِّنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُواْ إِلَيْهِمْ أَمْوَالَهُمْ وَلاَ تَأْكُلُوهَا إِسْرَافًا وَبِدَارًا أَن يَكْبَرُواْ وَمَن كَانَ غَنِيًّا فَلْيَسْتَعْفِفْ وَمَن كَانَ فَقِيرًا فَلْيَأْكُلْ بِالْمَعْرُوفِ فَإِذَا دَفَعْتُمْ إِلَيْهِمْ أَمْوَالَهُمْ فَأَشْهِدُواْ عَلَيْهِمْ وَكَفَى بِاللّهِ حَسِيبًا

سوره : النساء  آیه شماره : 6

ریشه کلمه : بلو

فعل : بَلِىَ

معنی : كهنه شدن، پوسيدن، از بين رفتن «بلاء» آزمودن، امتحان

توضیح : امتحان را از آن جهت ابتلاء گويند كه گويا مُمْتَحِن، امتحان شده را از كثرت امتحان كهنه مى‏كند. به غم و اندوه از آن سبب بلاء گويند كه بدن را كهنه و فرسوده مى‏كند. تكليف را بدان علّت بلاء گويند چون امتحان است و بدن را فرسوده مى‏كند. چون امتحان شدن توأم با ظهور حقائق است، لذا بعضى «تُبْلى» را آشكار شدن معني کرده اند. «بلاء» در خير و شرّ هر دو به كار مى‏رود و «ابلاء» فقط در انعام و نعمت ها.