تبیان، دستیار زندگی

خداوند انشاءالله ما را از غیبت نجات دهد، چه در دنیا و چه در آخرت.چه در امور اخروی و چه در امور دنیا و طبیعت. طبیعت مال مردم معمولی است. امور اخروی مربوط پیامبر(ص) و امام (ع) است. کلمات مال آنهاست.

ما اهل آن نیستیم مگر آنکه یا غافل باشیم و حالی مان نشودو لبمان در اختیار آنها باشد که حرف بزنند، یا اینکه به سلامتی، خودشان تشریف بیاورند.

در واقع هم تا آنها هستند ما نباید حرف بزنیم. برای همین است که بسم الله می گویند. یعنی آقا شما بفرمایید.

بسم الله در هر امری یعنی آقا شما جلو باشید. ندیده ای هر وقت بسم الله می گویی آن کار خوش عاقبت می شود؟ با بسم الله به صاحب عمل می گویی بفرمایید. برای همین آن کار خوب از آب در می آید.

حقیقت بسم الله را گرفتی؟ هیچ کاری بدون بسم الله انجام نمی گیرد. اگر هم انجام بگیرد دم بریده است، ناقص است، نصفش نیست، خراب است، فاسد است. البته اگر انجام بگیرد؛ بلکه انجام نمی گیرد. بسم الله است که درست می کند.

این را به خدا می گویی یا به پیامبر(ص) می گویی، نمی دانم! آنها خودشان می دانند، بین شان دعوا نیست. هر کدام نیتت بود، قلبت و روحت متوجه بود یا اینکه اصلا توجه نداشت؛ آنها خودشان می دانند چه کسی باید جلو برود.

پس بسم الله در هر کاری یک خاصیتش این است که شما دیگر نیستی. کمک از خداست و کار تا آخر خوب از آب در می آید.

حاج اسماعیل دولابی 

آیات خدا

چون نور که از مِهر جدا هست و جدا نیست

عالم همه آیات خدا هست و خدا نیست

ما پرتو حقیم و نه اوییم و هم اوییم

چون نور که از مهر جدا هست و جدا نیست

هر جا نگری جلوه گه شاهد غیبی است

او را نتوان گفت کجا هست و کجا نیست

در آینه بینند اگر صورت خود را

آن صورت آیینه شما هست و شما نیست

این نیستی هست نما را به حقیقت

در دیده ی ما و تو بقا هست و بقا نیست

جان  فلکی را چون رهید از تن خاکی

گویند گروهی که فنا هست و فنا نیست

هر حُکم که او خواست براند به سر ما

ما را گر از آن حُکم رضا هست و رضا نیست

از جانب ما شکوه و جور از قِبل دوست

گر نیک ببینیم خطا هست و خطا نیست

کو جرأت گفتی که خطا و کرم او

بر دشمن و بر دوست چرا هست و چرا نیست

بی مهری و لطف از طرف یار به عبرت

از چیست ندانم که چرا هست و چرا نیست

عبرت نایینی  

هر چه کنی بکن مکن ترک من ای نگار من

هرچه بری ببر مبر سنگدلی به کار من

هر چه هلی بهل مهل پرده به روی چون قمر

هر چه دری بدر مدر پرده ی اعتبار من

هر چه دهی بده مده زلف به باد ای صنم

هر چه نهی بنه منه دام به رهگذار من

هر چه کشی بکش مکش صید حرم که نیست خوش

هر چه شوی بشو مشو تشنه به خون زار من

هر چه روی برو مرو راه خلاف دوستی

هر چه زنی بزن مزن طعنه به روزگار من

هر چه کشی بکش مکش باده به بزم مدعی

هر چه خوری بخور مخور خون من ای نگار من

شوریده

از بستگان آیت الله مرحوم نخودکی اصفهانی نقل شده است:

آیت الله نخودکی هر سال دهه ی اول محرم در منزل خود روضه برپا می کرد.

وقتی ایشان از دنیا رفت،یکی از وارستگان او را در خواب دید و احوال او را پرسید. او گفت:وقتی که مرا در قبر نهادند دو فرشته نکیر و منکر برای سئوال و جواب نزد من آمدند.

از توحید و نبوت پرسیدند،جواب دادم؛ تا اینکه از امامان پرسیدند،نام امیرمومنان علی(ع) را به زبان آوردم.

وقتی که نام امام حسین(ع) را آوردم بی اختیار گریه کردم. آن دو فرشته نیز منقلب شده و گریه کردند، سپس به هم گفتند:آزادش کنیم،کار این با آقا امام حسین(ع) است؛ دیگر نیاز به سوالات دیگر نیست.

مرا آزاد نمودند و رفتند و اینک می بینی که آزادم و در جایگاه خوبی هستم.

گرفتار کسانی شده ایم که چون امر می کنم فرمان نمی برند، و چون می خوانم پاسخ نمی دهند. ای ناکسان برای چه در انتظارید؟ و چرا برای یاری دین خدا گامی برنمی دارید؟ دینی کو که فراهمتان دارد، غیرتی کو تا شما را به غضب آرد؟ فریاد می خواهم و یاری می جویم، نه سخنم می شنوید و نه فرمانم را می برید.

زن مومنه ای از ماوراءالنهر با شوهر و برادرش به سفر حج می رفت. چون به بغداد رسید،شوهرش در دجله افتاد و غرق شد و چون به صحرا رفتند،برادرش از شتر افتاد و مرد.چون به میقات رسید و به احرام مشغول شد،دزدان مالش را بردند.چون به مکه رسید و به در مسجدالحرام شد،عذر زنانش افتاد.آن بیچاره آه از میان جان برکشید و گفت: خداوندا در خانه خود بودم،نگذاشتی و از خویش و تبارم جدا کردی.شوهرم غرق شد، برادرم هلاگ گردید، مالم را دزدان بردند، با این همه محنت ها  به در خانه تو آمدم.در بر من بستی و حیرانم گذاشتی؟! می خروشید و می نالید.

آوازی بشنید که گفت: شاد باش که چندین هزار لبیک حاجیان و یارب غریبان در هوا مانده بود، محل آن نداشت که به درگاه ما آید، آب دیده تو و آه جگر سوخته تو، همه را به درگاه ما کشید، ما رنج تو را ضایع نکنیم

ابوسعید سبزواری

ماه خون ماه اشک ماه ماتم شد

بر دل فاطمه(س)داغ عالم شد

فرا رسیدن ماه محرم را بر

عزادارنش تسلیت عرض می کنم

در جایی خواندم:

در نهضت حسین یک پیام کلی

وجود دارد:

که چگونه خود را از پوچی

زندگی زمینی نجات دهیم و به

چه چیز بیاندیشیم که نمیریم.