سلامت نیوز : ترکیب «حلیم فرنگی» با میوه یا دسر «اسموتی» به عنوان وعده غذایی صبحانه هرچند جزو موادغذایی سالم و مقوی برای این وعده محسوب می‌شود اما ممکن است هضم آن برای دستگاه گوارش مشکلاتی ایجاد کند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا ؛ «الیزابت مونتگومری» از متخصصان تغذیه در انگلیس به ارائه توضیحاتی در مورد علت مشکل‌ساز بودن مصرف همزمان ترکیبی از خوردنی‌ها برای سیستم گوارش پرداخته که به شرح زیر است:

پروتئین‌های حیوانی و کربوهیدرات‌ها

برای تجزیه مواد خوراکی مختلف لازم است که آنزیم‌های متفاوتی فعال شوند. زمانی که این دو گروه ماده خوراکی با یکدیگر مصرف شوند بدن نمی‌تواند آنها را به درستی هضم کند و همین امر سبب ناتوانی در هضم و در نتیجه بروز مشکلاتی در دستگاه گوارش و سوءهاضمه می‌شود.

میوه همراه با کربوهیدرات‌ها

میوه‌ها نسبت به دیگر مواد خوراکی سریع‌تر هضم می‌شوند. بسیاری از افراد تصور می‌کنند افزودن میوه به حلیم‌ها (ترکیب غلات خردشده با آب یا شیر)، یک انتخاب مفید برای وعده صبحانه است در حالی که این ترکیب در واقع فرآیند گوارش را متوقف می‌سازد. به همین دلیل بهتر است زمانی که معده خالی است و ترجیحا اوایل صبح میوه مصرف شود.

لبنیات همراه با میوه

برای بسیاری از افراد مصرف دسر اسموتی در وعده صبحانه لذت‌بخش است. اما مشکل این است که ماست، پروتئینی حیوانی به حساب می‌آید و هنگام ترکیب شدن با میوه می‌تواند به اسیدی شدن دستگاه گوارشی و مشکلات هاضمه‌ای دیگر منجر شود.

مصرف مایعات همراه با غذا

مصرف زیاد هر گونه نوشیدنی با مواد غذای جامد موجب می‌شود آنزیم‌های گوارشی رقیق‌شده و فرآیند هضم را به کُندی انجام شود. بنابراین لازم است 30 دقیقه پیش از خوردن غذا و دو ساعت پس از آن از نوشیدن مایعات پرهیز شود.

خوردن خربزه پس از وعده شام

خربزه از جمله میوه‌هایی است که باید به تنهایی مصرف شود زیرا نسبت به میوه‌های دیگر زمان بیشتری طول می‌کشد تا هضم شود.

سلامت نیوز: این خوردنی‌ها را با هم نخورید

كسب اخلاص

اخلاص را از گنجینۀ اسرار الهی باید بدست آورد، سّری از اسرار خدا است. كار ما نیست، ما وابسته و ضعیف هستیم، تعریف‌ها و دشنام‌ها در ما اثر می‌گذارد، منافع دنیوی و كشش‌های غریزی در ما اثر دارد، ما راحت طلب، شهرت طلب، قدرت طلب، لذت طلب هستیم و اینها همه در عبادات ما اثر می‌گذارد.

حكایت

مرحوم  سید مرتضی علم‌الهدی كه از اركان شیعه است و بر حسب نقل لقب علم‌الهدی را حضرت امیر(ع) به ایشان داده است و ایشان را شیخ  مفید تربیت كرده است. این سید بزرگوار وصیت كرده كه تمام نمازهایش را قضا كنند، از ایشان سؤال كردند شما دیگر چرا؟ قرائت شما اشكال داشته؟ خانه غصبی داشته‌اید؟ لباستان اشكال داشته؟ گفته بودند كه بقدری من از نماز لذت می‌بردم انتظار می‌كشیدم تا وقت نماز بشود و به نماز بایستم. لذا نگران هستم كه نمازم برای لذت خودم بوده باشد نه برای خدا، آنها كه دقیق و بزرگ بودند و معرفت داشتند نگران بودند ما كه هیچ حساب و كتابی نداریم از كجا مطمئن هستیم كه نمازمان برای خدا بوده است. كارهای خیرمان، برای ما خیر است. برای دیگران، كار خیر، خیر است ولی برای خودمان گاهی شرّ است، كار خیر می‌كنیم، زودرنج می‌شویم چون خیر داریم و خدمت می‌كنیم فكر می‌كنیم مردم باید بردۀ ما باشند. آنها هم طبق خواسته ما عمل نمی‌كنند لذا ما با آنها دشمن می‌شویم و چون كار خیر است ثمره آن شّر می‌شود. بشر بسیار گرفتار و ضعیف است و خدا رحم كند. اگر كسی بخواهد خدا رحم كند، باید كاری بكند كه خدا او را دوست داشته باشد، چیزهایی كه باعث می‌شود خدا او را دوست داشته باشد یكی توبه است.(اِنَّ اللهُ یُحِبُّ التّوابینَ وَ یُحِبُّ المُتَطَهّرین)( بقره – 22)

توبه

توبه از منازل پربار سائلین طریق حق است و سالكین الی‌الله از این منزل توشه كافی را بر می‌گیرند. توبه هم عقلاً و هم شرعاً واجب است. عقلاً واجب است، چون عقل انسان فتوا داده كه انسان به ضرر خودش اقدام نكند و اگر ضرری و مرضی به انسان وارد شد عقل سالم می‌گوید این مرض را معالجه كن. این مرض را اگر دست نزنی تو را می‌كشد و برو پیش طبیب و دارو بخور تا خوب بشوی. عقل فتوایش منفعت گرایی، مصلحت گرایی و آسیب گریزی است، گناه آسیب است، گناه روح را بیمار كرده، گناه دل انسان را به فساد كشیده، و اگر این طور رهایش بكنیم مثل غده سرطانی می‌شود و این سلول‌های سرطان به سرعت تكثیر می‌شود و بر حسب روایت هر گناهی كه می‌كنیم یك لكه سیاه در دلمان حادث می شود. اگر توبه كردیم پاك می‌شویم و اگر توبه نكردیم این همین‌طور وسعت پیدا و صفحه دل را پوشش می‌دهد و اگر صفحه دل سیاه شد، دیگر انسان عاقبت به شر می‌شود ( خَتَمَ اللهُ عَلی قُلوبِهِم وَ عَلی سمِعهِم...)(بقره -7) و این حكم عقل و فتوای عقل است.

و اما شرعاً، خداوند متعال در چند آیه امر كرده است. در یك آیه فرموده ( .... توبوا اِلَی اللهِ تَوَبهً نَصوحاً...)(تحریم-7) توبه كنید ( لفظ، لفظ امر است). توبه كنید به سوی خدا، اما توبه شما توبه آئینی و لقلقه زبان نباشد. توبه نصوح بكنید. توبه نصوح هم بر حسب آنچه در شأن نزول آمده فردی به نام نصوح بوده و او مشكلاتی برایش پیش آمده و در خطر بوده و در پیشگاه خدا توبه كرده و جزء اولیاء خدا شده است. شما هم مثل او باشید، وقتی گفتید خدایا قول می‌دهم دیگر گناه نمی‌كنم، دیگر خدا نبنید كه گناه می‌كنید، یكبار برای همیشه تصمیم بگیرید كه گناه نكنید. آن داستان را در یك وقت دیگر می‌گویم. از نظر لغت نُصح یعنی دلسوزی، خدا كه از ما توبه می‌خواهد نه اینكه خدا از گناه ما ضرر او را جبران كنیم دلت به حال خودت بسوزد، این گناه سرمایه را خاكستر كرده و دست خالی داری می‌روی و اینجا خودت را پاك كن و آنجا چاره‌ای نداری و اگر با گناه بروی با آتش جهنم پاكت می‌كنند تو كه طاقت سوختن نداری چرا دلت به حال خودت نمی‌سوزد تو كه نیشهای عقرب قبر را نمی‌توانی تحمل كنی، نصوح یعنی یك نوعی توبه كن كه یك آدمی شوی كه دلش به حال خودش سوخته است و نمی‌خواهد به خطر بیافتد و مثل آنها باش، یا نه توبه نصوح، یعنی یك نوعی توبه كن كه دیگران هم تو را دیدند یك نوع عبرت برای دیگران هم باشد و آنها هم مثل شما باشند و خداوند در یك آیه می‌فرماید ( توبو اِلَی اللهِ جَمیعاً ایّهَ المُؤمِنونَ....) (نور – 31) این خیلی عجیب است خداوند می‌خواهد از بد و خوب توبه كنید، شما نماز خوانها، شما خدمتگذاران پرتلاش هم توبه كنید، نكند شما مغرور باشید، شما هم گرفتار عُجب شده‌اید و خیال می‌كنید خیلی كارهای مهم می‌كنید، شما از این كارهای خوبتان پیش خودتان خوب است اما چقدر كیفیت داشته است، آیا آنجوركه باید به پیشگاه خدا تقدیم می‌كردید، این كارتان در خور بارگاه خدا بوده است، از عمل خوب خودتان هم خجالت بكشید. در برابر این همه نعمتهای الهی این عبادت شما كجا را پوشش می‌دهد و در مقابل كدام نعمت توانسته‌اید كاری بكنیدكه خدا این محبت را نسبت به من كرده. من هم این كار را برای خدا كرده‌ام (ما عَرفناكَ حَقَّ مَعرفتِك وَ ما عَبدناكَ حَقَّ عِبادتِك....)حضرت رسول(ص) هم دائماً حالت شرمندگی داشت می‌گفت خدایا این كارها را كردم ولی ناچیز بود و این درخور بارگاه تو نیست من را ببخش و توبه می‌كنم از این نوع عبادت.

15 توصیه میرزا اسماعیل دولابی

تَخَفَّفوا تَلحَقوا... سبکبار شوید تا برسید                    

۱/هر وقت در زندگی‌ات گیری پیش آمد و راه بندان شد، بدان خدا کرده است؛ زود برو با او خلوت کن و بگو با من چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس گرفتار است، در واقع گرفته ی یار است.

۲/ زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و… نکن و آن را سالم به بعدی برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی می شود؛ دائم در زیارت و نماز و ذکر و عبادت خواهی بود.

۳/ اگر غلام خانه‌زادی پس از سال ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن، روزی غصه دار شود و بگوید فردا من چه بخورم؟ این توهین به صاحبش است و با این غصه خوردن صاحبش را اذیت می کند. بعد از عمری روزی خدا را خوردن، جا ندارد برای روزی فردایمان غصه دار و نگران باشیم.

۴/ گذشته که گذشت و نیست، آینده هم که نیامده و نیست. غصه ها مال گذشته و آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست، پس چه غصه ای؟ تنها حال موجود است که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.

۵/ موت را که بپذیری، همه ی غم و غصه ها می رود و بی اثر می شود. وقتی با حضرت عزرائیل رفیق شوی، غصه هایت کم می شود. آمادگی موت خوب است، نه زود مردن. بعد از این آمادگی، عمر دنیا بسیار پرارزش خواهد بود. ذکر موت، دنیا را در نظر کوچک می کند و آخرت را بزرگ. حضرت امیر علیه السلام فرمود:یک ساعت دنیا را به همه ی آخرت نمی دهم. آمادگی باید داشت، نه عجله برای مردن.

۶/اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیاقابل مشاهده است؛ مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می گذارد.

۷/ تربت، دفع بلا می‌کند و همه ی تب ها و طوفان ها و زلزله ها با یک سر سوزن از آن آرام می شود. مؤمن سرانجام تربت می‌شود. اگر یک مؤمن در شهری بخوابد، خداوند بلا را از آن شهر دور می‌کند.

۸/ هر وقت غصه دار شدید، برای خودتان و برای همه مؤمنین و مؤمنات از زنده ها و مرده ها و آنهایی که بعدا خواهند آمد، استغفار کنید. غصه‌دار که می‌شوید، گویا بدنتان چین می‌خورد و استغفار که می‌کنید، این چین ها باز می شود.

۹/ تا می گویم شما آدم خوبی هستید، شما می گویید خوبی از خودتان است و خودتان خوبید. خدا هم همین طور است. تا به خدا می گویید خدایا تو غفّاری، تو ستّاری، تو رحمانی و…خدا می فرماید خودت غفّاری، خودت ستّاری، خودت رحمانی و… . کار محبت همین است.

۱۰/ با تکرار کردن کارهای خوب، عادت حاصل می شود. بعد عادت به عبادت منجر می شود. عبادت هم معرفت ایجاد می کند. بعد ملکات فاضله در فرد به وجود می آید و نهایتا به ولایت منجر می شود.

۱۱/ خدا عبادت وعده ی بعد را نخواسته است؛ ولی ما روزی سال های بعد را هم می خواهیم، در حالی که معلوم نیست تا یک وعده ی بعد زنده باشیم.

۱۲/ لبت را کنترل کن. ولو به تو سخت می گذرد، گله و شکوه نکن و از خدا خوبی بگو. حتّی به دروغ از خدا تعریف کن و این کار را ادامه بده تا کم کم بر تو معلوم شود که به راست ی خدا خوب خدایی است و آن وقت هم که به خیال خودت به دروغ از خدا تعریف می کردی، فی الواقع راست می گفتی و خدا خوب خدایی بود.

۱۳/ ازهر چیز تعریف کردند، بگو مال خداست و کار خداست. نکند خدا را بپوشانی و آنرا به خودت یا به دیگران نسبت بدهی که ظلمی بزرگ تر از این نیست. اگر این نکته را رعایت کنی، از وادی امن سر در می آوری. هر وقت خواستی از کسی یا چیزی تعریف کنی، از ربت تعریف کن. بیا و از این تاریخ تصمیم بگیر حرفی نزنی مگر از او. هر زیبایی و خوبی که دیدی رب و پروردگارت را یاد کن، همانطور که امیرالمؤمنین علیه السلام در دعای دهه ی اول ذیحجه می فرماید: به عدد همه چیزهای عالم لا اله الا الله

۱۴/ "دل های مؤمنین که به هم وصل می‌شود، آب کُر است. وقتی به علــی علیه السّلام متّصل شد، به دریا وصل شده است...شخصِ تنها ، آب قلیل است و در تماس با نجاست نجس می شود ، ولی آب کُر نه تنها نجس نمی شود ، بلکه متنجس را هم پاک می کند."

۱۵/ هر چه غیر خداست را از دل بیرون کن. در "الا"، تشدید را محکم ادا کن، تا اگر چیزی باقی مانده، از ریشه کنده شود و وجودت پاک شود. آن گاه "الله"را بگو همه ی دلت را تصرف کند.

یـــــــــــــــــــــــــــــاعلی             

و آن از دو ساعت بعد از نماز عصر است تا پیش از زرد شدن آفتاب

یا مَنْ عَلا فَعَظُمَ یا مَنْ تَسَلَّطَ فَتَجَبَّرَ وَ تَجَبَّرَ

اى كه والا آمد و بزرگ اى كه مسلط آمد و جبار

فَتَسَلَّطَ یا مَنْ عَزَّ فَاسْتَكْبَرَ فى عِزِّهِ یا مَنْ مَدَّ الظِّلَ عَلى خَلْقِهِ یا مَنْ اِمْتَنَّ

اى كه عزیز آمد و بزرگى گرفت در عزتش اى كه كشید سایه را بر سر خلقش اى كه منت نهاد بوسیله احسان

بِالْمَعْرُوفِ عَلى عَبادِهِ یا عَزیزاً ذَا انْتِقامٍ یا مُنْتَقِماً بِعِزَّتِهِ مِنْ اَهْلِ الشِّرْكِ

بر بندگانش اى عزیز با انتقام اى انتقامجو با عزتش از اهل شرك

اَسْئَلُكَ بِحَقِّ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمَا السَّلامُ وَ اُقَدِّمُهُ بَیْنَ یَدَىْ حَوآئِجى

از تو خواهم به حق على بن محمد علیهماالسلام و او را پیش روى حاجتهاى خویش قرار دهم

اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ تَفْعَلَ بى كَذا وَ كَذا

كه درود فرستى بر محمد و آل محمد و با من چنین و چنان كنى

منبع :قرآن صاعد

آیا تاکنون به این فکر کرده‌اید که چرا رابطه بسیاری از افراد با عشق شروع می‌شود اما با تنفر و خشم پایان می‌یابد؟ آیا تا به حال برایتان پیش آمده که به فردی بسیار علاقه‌مند شوید اما با گذشت زمان علاقه‌تان به او کم شود و رابطه‌تان خسته‌کننده و تکراری شود؟‌

آیا برایتان اتفاق افتاده رابطه‌ای را با عشق و امید آغاز کنید اما بعد از مدتی دچار احساس قربانی شدن، اجحاف و بی‌تفاوتی شوید؟ مسلما یکی از آزاردهنده‌ترین و ناراحت‌کننده‌ترین احساساتی که در زندگی ما وجود دارد، تجربه اینگونه احساسات است؛ احساس نومیدی و غم و اندوه ناشی از تنهایی.اما به راستی چرا روابط‌مان شکست می‌خورد و چرا از عشق به نفرت می‌رسیم؟ آنچه باید بدانیم این است که روابط یک شبه خراب نمی‌شوند. معمولا انهدام و از هم پاشیدن هر رابطه‌ای مستلزم زمان و وقت زیادی است. اما اگر از ابتدا بدانید باید مراقب چه نشانه‌هایی باشید، می‌توانید از شکست در روابط خود جلوگیری کنید.

رابطه میان دو فرد در واقع تداخل عمل میدان انر‌ژی‌های آن دو است. هنگام برقراری ارتباط بین افراد، موانع بزرگ و کوچکی به وجود می‌آیند که ما اسم آنها را مشکل یا مانع می‌گذاریم. مشکلات باعث می‌شوند که انسان‌ها نتوانند ارتباط درستی بین میدان انرژی‌های یکدیگر به وجود بیاورند؛ بنابر‌این دعوا به وجود می‌آید و احتمال رنجش و ناراحتی بسیار بالا می‌رود. هنگامی که در رابطه شما مشکلی پیش می‌آید، دیگر نسبت به طرف مقابل خود احساس خوبی ندارید. دیگر رابطه، احساسات خوشایندی را بین شما ایجاد نمی‌کند. در واقع احساس خوبی ندارید و این احساس بد به خاطر مشکلی است که به وجود آمده است.

بنابراین دو حق انتخاب بیشتر ندارید، یا می‌توانید وانمود کنید که هیچ مشکلی وجود ندارد و امیدوار باشید که بالاخره یک روز مشکلات(خود به خود!) به پایان می‌رسند، یا اینکه انتخاب کنید که مشکلات را حل و فصل کرده و بعد به احساس خوبی برسید.اگر به مشاجرات و مشکلاتی که معمولا بین زوج‌ها پیش می‌آید خوب دقت کنید می‌بینید که دلیل اصلی دعواها، موضوع مورد بحث نیست بلکه علت آن است که در آن لحظه، احساس دوست داشته شدن، مورد حمایت بودن و درک شدن نمی‌کنیم! هنگامی که دو نفر با یکدیگر مشاجره می‌کنند در رابطه احساسی و عاطفی میان آنها ضعفی به وجود می‌آید و جریان عشق میان آن دو متوقف می‌شود یا مشکلی به وجود می‌آورد.

حل و فصل موقتی مشکل و دعوایی که بین آنها به وجود آمده ریشه اصلی مشکل نیست، بلکه دوری احساسی و عاطفی که بین دو نفر وجود دارد، منبع اصلی مشکل است، به همین دلیل است که بعضی اوقات بر سر موضوعی دعوا می‌کنید و به نظرتان می‌رسد که باید مشکل واقعی را حل کنید؛ اما مواقع دیگر می‌توانید بدون اینکه مسئله را حل و فصل کنید از آن بگذرید، بدون آنکه به راه‌حلی برسید و آن زمانی است که به یکدیگر توجه می‌کنید و مهربانی هنوز بین شما وجود دارد. اختلاف سلیقه و تفاوت دیدگاه همیشه وجود دارد، اما گاهی نمایش آن به گونه‌ای است که طرف مقابل حس می‌کند که تأیید نکردن و اختلاف سلیقه‌ها با او به این مفهوم است که انگار می‌خواهیم به او بگوییم اگر تو کاری کردی که من دوست نداشتم، پس من هم کاری می‌کنم تا عشقم را از تو بگیرم و بدین ترتیب از تو دور می‌شوم و اغلب در همین زمان است که شما احساس می‌کنید که رابطه‌تان سرد شده و صمیمت‌تان رنگ باخته است.

چنانچه احساس می‌کنید دائم در مقابل همسر یا دوستتان می‌ایستید و با او اختلاف نظر دارید و کارها و نظراتش را تأیید نمی‌کنید یا آنها را نمی‌پذیرید به معنای آن است که تنش روحی و عاطفی زیادی در رابطه شما انباشته شده است.
دلیل اینکه معمولا در ابتدای روابط، زوج‌ها با هم دعوا و مشاجرات کمتری دارند این است که ارتباط روحی میان آنها بسیار قوی است زیرا هنوز تنش احساسی زیادی در رابطه آنها به وجود نیامده. مثلاً بعضی از عادت‌های خاص همسر یا دوستتان ابتدا بسیار جالب یا حتی هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد، اما پس از گذشت زمان زیادی- چون ارتباط ضعیف‌تر شده- همان خصوصیاتی که ابتدا برایتان جالب و بامزه بوده، حالا بسیار عذاب‌دهنده و کسل‌کننده خواهد بود و گاه تحمل‌تان را به‌پایان می‌رساند.

هر‌گاه متوجه شدید که از طرف مقابلتان زیادی عیب‌جویی می‌کنید و مدام روی خصوصیات و ویژگی‌های منفی او متمرکز می‌شوید، به این معناست که از مخالفت و تفاوت سلیقه که بسیار طبیعی است که در هر رابطه‌ای وجود داشته باشد، به «تأیید نکردن و نپذیرفتن تعمدی» که الگوی ناسالمی است، تغییر موضع داده‌اید.ممکن است مدام از همسرتان شکایت کنید که نامرتب، نامنظم و بی‌ملاحظه است یا اصلاً شما را درک نمی‌کند؛ درواقع شما به جای اینکه از کار اشتباه او گله کنید، از خود او گله دارید و خودش را قضاوت می‌کنید، نه عملش را؛ بدین ترتیب او فکر می‌کند که شما با رفتار غلط او مخالفت نکرده‌اید بلکه با کل وجود و ماهیت خودش مخالف هستید.

تمرکز بیشتر

آیا تا به حال با خود فکر کرده‌اید که چرا طرف مقابل شما آنگونه که از او انتظار دارید رفتار نمی‌کند؟ آیا فکر نمی‌کنید که او گاهی موضوعات کوچک و سطحی را خیلی بزرگ جلوه می‌دهد؟ آیا گاهی فکر نمی‌کنید که آن قدر از دست او عصبانی هستید که حتی پس از تمام شدن دعوا بازهم نمی‌توانید او را ببخشید؟

در اینگونه موارد باید توجه داشته باشید که همه ما حامل احساساتی از گذشته‌های خود هستیم که بسیاری از آنها مربوط به دوران کودکی‌مان می‌شوند. مثلاً ممکن است شما همیشه احساساتی ناشی از خشم به همراه داشته باشید زیرا هیچ‌گاه پدرتان نمی‌توانسته به شما محبت کند، یا حتی از هفته‌ گذشته، از همسرتان رنجیده‌اید، فقط به این خاطر که به شما بی‌توجهی کرده است. در واقع انبوهی از این احساسات است که فردیت و هویت خاص شما را تشکیل می‌دهد.

یکی از خواص عشق و محبت این است که می‌تواند به خوبی عواطف را شناسایی و آنها را به اندازه کافی درشت‌نمایی کند. عشق می‌تواند احساسات قدیمی و سرکوب شده‌ای را که نیاز به ابراز شدن دارند شناسایی کند.هنگامی که به دیگران عشق می‌ورزید می‌توانید با خود واقعی‌تان بیشتر آشنا شوید و نیازهای عاطفی‌تان را بیشتر بشناسید. اما اگر در رابطه خود به دنبال دریافت عشق هستید و آن را دریافت نمی‌کنید، این باعث جدایی بین شما و طرف مقابل‌تان می‌شود که به دنبال آن دعوا و اختلاف نیز پیش می‌آید.

همه ما احساسات ناشناخته و حل و فصل نشده بسیاری را با خود حمل می‌کنیم و هنگامی که اتفاق جدیدی می‌افتد، مثلا رابطه جدیدی را شروع می‌کنیم،انگار آن احساسات قدیمی دوباره زنده می‌شوند. در واقع به وجود آمدن عشق‌های جدید می‌تواند احساسات گذشته و حتی فراموش شده ما را دوباره زنده کند که در بسیاری از موارد هم باعث بروز اختلاف و کدورت می‌شود.

فراموش نکنید اگر زوجی در ارتباط خود مدام به سرکوب احساسات و عواطف قدیمی خود بپردازند، کم‌کم احساسات واقعی‌شان را فراموش کرده و نمی‌توانند تشخیص دهند که واقعا چه می‌خواهند، اما هنگامی که صبرشان به سررسید و تحمل‌شان تمام شد بالاخره از آن رابطه بیرون می‌آیند و وارد رابطه دیگری می‌شوند و دوباره به تکرار همان خطاهای قبلی می‌پردازند و جالب است که بالاخره نتیجه می‌گیرند که حتما انتخاب‌شان اشتباه بوده است، در حالی‌که اغلب موارد اشتباه از انتخاب ما نیست، بلکه به دلیل ناتوانی ما در ابراز صحیح احساساتمان است؛ اینکه نمی‌توانیم با احساسات سرکوب شده قدیمی خود به خوبی کنار بیاییم.

فرار از مشکل!

البته هر رابطه فراز و فرودهای بسیاری دارد و بروز هر مشکل می‌تواند فرصتی باشد برای صمیمیت و عشق بیشتر. اما بسیاری از افراد هنگام بروز مشکلات سعی می‌کنند از آنها فرار کنند زیرا می‌ترسند به مشکل دامن زده شده و بیشتر شود؛ حال آنکه این پنهان کردن مشکل است که بر شدت آن دامن می‌زند، نه مطرح کردن و حل صحیح آن.

پنهان کردن احساسات

یکی از خصوصیات رایج بین اغلب زوج‌ها این است که معمولا احساسات واقعی خود را ابراز نمی‌کنند و همیشه احساس خود را به گونه‌ای دیگر- طوری که طرف مقابل نرنجد- نشان می‌دهند. شاید شما هم احساسات و عواطفتان را پنهان می‌کنید. بسیاری از ما حقیقت را نه تنها از دیگران بلکه از خودمان نیز پنهان می‌کنیم و بعد از مدتی از یاد می‌بریم که واقعاً چه احساسی داشته‌ایم. گاهی هنگام بروز مشکل، وقتی دیگران از ما سؤال می‌کنند که چه احساسی داری و چه مشکلی پیش آمده؟

می‌گوییم نمی‌دانم! شما آن قدر احساسات خود را پنهان کرده‌اید که از یاد برده‌اید چگونه باید آنها را ابراز کنید؟ در واقع بیشتر مشکلات ارتباطی به این دلیل ایجاد می‌شوند که شما فقط بخشی از حقیقت را بازگو می‌کنید، نه همه آن را.هنگامی که ناراحت هستید و سعی می‌کنید علت‌ آن را به همسر یا دوست خود بگویید، احتمالا فقط درباره احساساتی مانند خشم، ناراحتی و عصبانیت خود سخن می‌گویید. در این گونه موارد به دور از مهربانی و ملاطفت سخن می‌گویید و همین باعث می‌شود گوش دادن به آنها بسیار مشکل و رنج‌آور باشد. اما فراموش نکنید که زیر لایه خشم شما، انگیزه عشق و میل به صمیمیت بیشتر نهفته است.

بنابر این هنگامی که از همسرتان عصبانی هستید بدانید که در واقع او را دوست دارید و می خواهید نظرش را جلب کنید. هنگامی که از رئیس خود عصبانی هستید که چرا با شما بد رفتار کرده، در زیر این خشم علاقه به شغلتان و حفظ سمت‌تان نهفته است.

شاید شما از خشم تنها به این دلیل استفاده می‌کنید که با رنجش و ترس خودتان روبه‌رو نشوید. در اینگونه مواقع از خودتان بپرسید آیا عاملی هست که شما از آن ترسیده باشید؟ گاهی اوقات به خودتان اجازه دهید گریه کنید و احساسات واقعی‌تان را بیشتر بروز دهید. هنگامی که اجازه می‌دهید رنجش، ترس و پشیمانی خود را ابراز کنید، رهایی روحی، عاطفی و حتی جسمانی زیادی احساس خواهید کرد و از عصبانیت و تحریک پذیری شما نیز به اندازه قابل ملاحظه‌ای کاسته خواهد شد.

بروز مخالفت

این بسیار طبیعی است که گاهی در روابط خود با دیگران مخالفت احساس می‌کنیم؛ به خصوص در مورد کسانی که به ما نزدیک هستند. مخالفت هنگامی اتفاق می‌افتد که در مقابل کارها، سخنان یا احساسات دیگران مقاومت می‌کنید و ناراحت می‌شوید و احساس می‌کنید بین شما جدایی افتاده است. اما فراموش نکنید که اگر مخالفت خود را با دیگران نشان ندهید یا اختلاف خود را حل نکنید، این اختلافات روی هم تلنبار می‌شوند و باعث کینه و ناراحتی زیادتر شما می‌شوند و در مرحله بعد نیز احساس طردشدگی می‌کنید. در اینگونه مواقع طرف مقابل شما از اینکه چه میزان و چرا از دست او ناراحت و عصبانی هستید، آگاه نیست زیرا شما انزجار و عصبانیت خود را نشان نمی‌دهید. بنابر این می‌بینید که اگر احساسات واقعی‌تان را نشان ندهید چه عواقب غیرقابل جبرانی را در پی خواهد داشت.

به علاوه اگر در این مرحله باز هم به حل مشکل نپردازید و حقیقت را به طور کامل به همسرتان نگویید به مرحله جدایی می‌رسید. در این زمان معمولا خودتان را گول می‌زنید که رابطه هیچ ایرادی ندارد، در حالی که در آستانه خطر بسیار بزرگی
قرار دارد و سرکوب احساسات همیشه می‌تواند بسیار مشکل‌آفرین باشد. در واقع یکی از جدی‌ترین مشکلات امروزی این است که بسیاری از انسان‌ها در حالتی شبیه به سرکوبی احساسی و عاطفی دائمی به سر می‌برند و هنگامی که دیگر نتوانند احساسات خود را سرکوب کنند به مواد مخدر، کار بیش از حد و تمامی روش‌های ناسالم دیگر روی می‌آورند تا بیش از پیش منفعل شوند.

بنابر این اگر متوجه احساس ناخوشایندی در خود شدید حتما آن را با طرف مقابلتان در میان بگذارید زیرا در غیر این صورت امکان دارد رابطه شما حتی به جدایی منجر شود!