تبیان، دستیار زندگی

آسانسور فضایی وسیله‌ای خیالی است که برای انتقال ماده از سطح یک جرم آسمانی به فضا طراحی شده است. برای این وسیله طرح‌های بسیاری تصور شده که همه آنها شامل مسافرت به فضا از طریق حرکت در امتداد ساختاری ثابت یه جای استفاده از موشک‌های فضایی است. طرح کلی این وسیله غالبا" به سازه‌ای مربوط می‌شود که از روی سطح زمین - در نزدیکی یا روی استوا - تا مدار اطراف زمین و فضای بی وزنی امتداد داشته باشد.
ایده آسانسور فضایی نخستین بار توسط کنستانتین تسیولکوفسکی در سال ۱۸۹۵ مطرح شد، زمانی که او صحبت از ماشینی تخیلی به اسم «برج تسوکوفسکی» کرد که از سطح زمین تا مدار زمین امتداد داشت. ایده‌هایی که اخیرا" درباره این طرح مطرح می‌شود بیشتر بر وجود سازه‌ای دارای قابلیت انبساط (برای مثال یک ریسمان دارای قابلیت انعطاف) تاکید می‌شود که از مدار زمین تا سطح آن کشیده شده باشد. این سازه، به همان شکلی گه تارهای یک گیتار کشیده شده و محکم اند، بین زمین و فضا امتداد پیدا می‌کند. یه آسانسور فضایی گاهی اسامی دیگری نظیر پل فضایی، بالابر فضایی، نربان فضایی، قلاب آسمان، برج مداری و آسانسور مداری نیز نسبت داده می‌شود.
دانش و تکنولوژی فعلی به اندازه‌ای نیست که بتوان به وسیله آن ابزارهای مهندسی قابل استفاده‌ای ساخت که به اندازه کافی مقاوم و سبک باشند و بشود از آنها در ساخت آسانسور فضایی استفاده کرد. موضوعی در ابتدا با آن رو به رو می شویم این است که مجموع جرم وسایل و ابزارهایی که قرار است این سازه را تشکیل بدهند به قدری زیاد است که باعث شکسته شدن کابل آسانسور می‌شود. در طرح‌های خیالی‌ای که اخیرا" برای آسانسور فضایی مطرح شده است، استفاده از موادی که در آنها نانو تیوب‌های کربنی به عنوان ماده‌ای با قابلیت انعطاف بالا به کار رفته، مورد تاکید قرار گرفته است، چرا که مقاومت اندازه گیری شده نانو تیوب‌های کربنی بسیار کوچک به اندازه کافی بالا بوده است تا این موضوع را از لحاظ فرضی ممکن سازد.فناوری امروزی تنها توانایی ساخت آسانسوری برای نقاطی از منظومه شمسی است که داری جاذبه گرانشی کمتری باشند، مانند مریخ

 آسانسور فضایی شامل کابلی خواهد بود که به سطح زمین متصل بوده و تا فضا امتداد خواهد داشت.

گفتم که یک غزل بنویسم برای تو

احساس می کنم که کمی پیرتر شدم

احساس می کنم که شدم مبتلای تو

برگرد و هر چقدر دلت خواست بد بگو

دل می دهم دوباره به طعم صدای تو

از قول من بگو به دلت نرم تر شود

بی فایده ست این همه دوری ، فدای تو!

دریای من ! به ابر سپـردم بیـاورد :

یک آسمان ، بهانه ی باران برای تو

ناقابل است ، بیشتر از این نداشتم

رخصت بده نفس بکشم در هوای تو

لای ورقها ، نامه ها ، دفترچه ها گشتم
حتی کتابی داستانت را نمی دانست

ومی رقصید عطر ِ كال ِ كاج ِ پیر در باران

نگاه ِ بـِركه ، سرشارازتب ِ رویای وارونه

ومی رویید از ژرفای آن تصویر در باران

میان ِ چشم ها مانده ست سرگردان ، هزاران سال

خمار ِ خواب های خیس وبی تعبیر در باران

دل ویك گوشوار ِ كاغذی ، انگیزه ی بودن

ومن ، باران ندیده ، دختری دلگیر د ر باران

صدای خیس ِ مردی درگلوی تار می روئید

كسی مثل خودم، مثل خودش درگیر در باران

به جرم ِ بی گناهی ، دارهای چشم ها می دوخت

به سرتاپای من ، یك درد ِ دامنگیر در باران

غمی كم كم خودش را دررگ ِ دیوانه ام می ریخت

جنون بود وتب ِ رقاصی ِ زنجیر در باران

جنون بودآن شب وآئینه ای صد پاره دردستم

ومن حل می شدم با آیه ی تكثیر در باران

تاریخ ، یك كتاب ِ قدیمی ست كه در آن
از زخم های كهنه ی من یاد می شود

از من گرفت دخترِ ِخان هرچه داشتم
تا كی به اهل ِ دهكده بیداد می شود؟

خاتون! به رودخانه ی قصرت سری بزن
موسی ، دل ِ من است كه نوزاد می شود

با این غزل ، به مـُلك ِ سلیمان رسیده ام
این مرد ِ خسته ، همسفر ِ باد می شود

ای ابروان ِوحشــی ِتو لشكر ِ مغول!‏
پس كی دل ِ خراب ِ من ، آباد می شود؟

در تو هزار مزرعه ، خشخاش ِ تازه است
آدم به چشـــــــــــــم های تو معتاد می شود