مولای من !

زمان آمدنت دیر شد بیا

جوان گریه کنت پیر شد بیا

ز غربت غریبانه ی فراق وهجر تو

دل سنگ چو موم نرم شد بیا

بیا که پایان دهی به غربت مادرت زهرا (س)

بیا که عیان کنی مزار پاک و مهجورش

بیا که بگیری انتقام خون سید الشهدا

مرهم نهی به داغ لاله های بی راس و معصومش

 بیا آقا که آمدنت دیر شد بیا

جوان گریه کنت پیر شد بیا

اللهم عجل فرج مولای صاحب الزمان (عج) 

بدین امید که یک لحظه با تو بنشینم

                         هزار ناوک حسرت به دل نشست مرا

نشسته خیل غمش در دل شکسته من

                        درست شد همه کاری از این شکست مرا

خوشم به سینه مجروح خویشتن یارب

                        جراحتش مرساد آن که سینه خست مرا

کنایه گویی وگوشه زدن در لغزش شخص عاقل از رنج آورترین سرزنشهای اوست.

 ( غررالحکم مولا امیر المومنین علیه السلام باب تعریض )

ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست

درد تو به جان خسته داریم ای دوست

 گفتی که به دلشکستگان نزدیکم

ما نیز دلی شکسته داریم ای دوست.

آقا !!!!!

شما که یک گوشه ء چشمتان غم عالم میبرد

حیف باشد که شما باشید وما را سیل غم ببرد!!!!!!!

یا رب تویی که همدم تنهایی منی

هم لحظه با لحظات پریشانی منی

در اوج بیکسی تویی که ز من یاد میکنی

تنها تویی که به غم ز من یاد میکنی

**در این ماه مبارک همدیگر را بیشتر یاد کرده در خلوتهامان کسی را فراموش نکنیم**

یارب این غم در دل نهفتن نهفتن تا به کی

در درون خود شکستن شکستن تا به کی

از غم هجر رخش دم بر نیاوردن تا به کی

تا به کی یا رب نگفتن نگفتن تا به کی

گر بركنم دل از تو وبردارم از تو مهر

آن مهر بر كه افكنم ،آن دل كجا برم

                                                                    (حافظ/مطلع شعر :جوزا سحر نهاد)

هر كه را با خط سبزت سر سودا باشد

 پای ازین دایره بیرون ننهد تا باشد

 من از خاك لحد لاله صفت برخیزم

 داغ سودای توام سر سویدا باشد

تو خود ای گوهر یكدانه كجایی آخر

كز غمت دیده مردم همه دریا باشد

از بن هر مژه ام آب روان است بیا

اگرت میل لب جوی و تماشا باشد

چون  گل و می دمی از پرده برون آی و درآی

كه دگر باره ملاقات نه پیدا باشد

 ظلّ ممدود خم زلف توام بر سر باد

 كاندرین سایه قرار دل شیدا باشد

چشمت از ناز به حافظ نكند میل آری

سرگردانی صفت نرگس رعنا باشد

بی روی تو خونابه فشاند چشمم

کاری بجز از گریه ندارد چشمم

می ترسم از آنکه حسرت دیدارت

در دیده بماند و نماند چشمم

یك دمك با خود آ، ببین چه كسی

 از كه دوری و با كه همنفسی

ناز بر بلبلان بستان كن!

 تو. گلی، گل، نه خاری ونه خسی

تا كی ای عندلیب عالم قدس!

مایل دام و عاشق نفسی؟

تو همایی ، همای چند كنی

گاه جغدی وگاه ، خرمگسی؟

ای صبا!دردیار مهجوران

گر سر كوچهء بلا برسی

با بهائی بگو كه با سگ نفس

تا به كی بهر هیچ در مرسی