تبیان، دستیار زندگی

 پاراچنار از مناطق زیبای پاکستان در نزدیکی های مرز کشور افغانستان است که سال‌ ها مورد بی‌ مهری و غفلت دولتمردان این کشور قرار گرفته است.
شهر پاراچنار در منطقه «کرم ایجنسی» و بخشی از مناطق قبایلی پاکستان است.
این منطقه تحت تابعیت هیچ استانی نیست و مستقیما توسط دولت فدرال کنترل می‌شود.
پاراچنار موقعیت بسیار مهمی از لحاظ استراتژیک دارد و از 3 طرف با افغانستان که در حال حاضر شاهد حضور طالبان است، مجاور است. این منطقه فقط از سمت شرق به پاکستان متصل است که این مناطق نیز تحت نفوذ طالبان قرار دارند.

98 درصد جمعیت این شهر را شیعیان تشکیل می‌دهند.
تنها یک جاده به این منطقه منتهی می‌ شود که البته حدود شش ماه است به خاطر نگرانی‌ های امنیتی مردم، تقریبا بدون استفاده مانده و مردم تنها در موارد اضطراری از آن استفاده می‌ کنند.
نام پاراچنار، به خاطر وجود درخت بزرگ چناری است که در این منطقه وجود دارد.

در این منطقه قبیله مشهوری به نام «پاری‌خیل» وجود دارد که معمولا برای حل و فصل مشکلات خود، در زیر این درخت جمع می ‌شوند و به همین علت به این شهر، پاراچنار می ‌گویند.
این شهر به‌ رغم اینکه دارای زیبایی ‌ها و منابع طبیعی منحصر به فردی است اما تقریبا یک شهر فراموش شده است.
تنها نخست‌ وزیری که از این منطقه دیدن کرد، «ذوالفقار علی بوتو» بود که در سال 1975 به پاراچنار  رفت و قول داد که یک دانشکده پزشکی در این شهر تأسیس کند که این وعده هیچگاه عملی نشد.

این مکان به خاطر اینکه در قلب شهر اصلی قرار گرفته است، «نقطه صفر» نامیده می ‌شود.

از 2000 سال پیش تا کنون، این منطقه به عنوان مسیری که افغانستان را به هند متصل می‌ کرد مورد استفاده قرار داشته است.

در این شهر، 2 قبیله مهم به نام ‌های «توری» و «بنگاش» زندگی می‌ کنند که البته کنترل این منطقه بیشتر در دست قبیله توری است.

پاراچنار درواقع یکی از دره ‌های رودخانه ‌«کرم» است و مناطق روستایی آن جلوه ‌ای باشکوه از زیبایی ‌های طبیعی را به نمایش گذاشته ‌اند.

بارش برف در روستای شیلوزان

«پارن دیتا» قدیمی‌ ترین ساختمان در شهر پاراچنار

جاده منتهی به پاراچنار

به خاطر عدم توجه دولت و نیز ارتباط کم مردم این منطقه با سایر نقاط کشور، کیفیت آموزش در این شهر وضعیت مناسبی ندارد.

رودخانه «مالانا»

سد مالانا نیز اگرچه سد بزرگی نبوده و برق تولید نمی ‌کند اما تا حدودی آب را برای مصارف محلی ذخیره می‌ کند.

«کوه سفید» یا «اسپینگر»، اصلی‌ ترین رشته کوه این منطقه است که چون در تمام ایام سال پوشیده از برف است به این نام خوانده می‌ شود.

«سیکارام سار» بلندترین قله این کوه است که  4728 متر ارتفاع دارد و نوعی مرز طبیعی با افغانستان است.

«استراحتگاه چاپاری»، که در فصل تابستان محل اقامت مقامات و سایر مسافران است.

اغلب مردم این منطقه غالبا بیسواد بوده و از طریق کشاورزی در زمین ملاکان امرار معاش می‌کنند اما تعداد قابل توجهی از مردم این شهر نیز در خارج اقامت و کار کرده و باعث رونق نسبی این منطقه شده‌اند.
منبع : فارس

کربلا منتظر ماست بیا تا برویم .... - عکس

با نزدیک شدن اربعین حسینی(ع) و عزیمت میلیون‌ها زائر به سوی کربلای معلی، دولت عراق تدابیر امنیتی ویژه‌ای را برای حمایت از زائران در نظر گرفته است.

به گزارش خبرگزاری اهل‏بیت(ع) ـ ابنا ـ در روزهای منتهی به اربعین حسینی، شیعیان و محبان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) از نقاط مختلف جهان، بویژه شهرها و روستاهای عراق و کشورهای ایران، عربستان، کویت و نیز حاشیه‌ی خلیج فارس برای زیارت مزار مطهر حضرت سیدالشهدا (ع) خود را به کربلای معلی می‌رسانند.
صبح امروز (دوشنبه، 11 دی‌ماه) پس از سخنرانی نماینده‌ی بعثه مقام معظم رهبری در نجف اشرف و خواندن زیارت عاشورا با رمز یا فاطمه الزهرا (س)، 2700 نفر دانشجو و بسیجی پیاده‌روی در مسیر نجف تا کربلا را آغاز کرده‌اند تا مزار مطهر حضرت سیدالشهدا (ع) را در روز اربعین زیارت کنند.
این روزها بر تعداد زائران حاضر در کربلای معلی، ساعت به ساعت افزوده می‌شود که با توجه به ضرورت تأمین شدن امنیت این زوار، تدابیر شدید امنیتی از سوی پلیس عراق و متعاقب آن، اقدامات امنیتی - رفاهی دیگری از سوی عتبه‌ی مقدسه‌ی امام حسین (ع) برای زائران در حال شکل‌گیری است.
 از شعاع چند کیلومتری شهر کربلا، تردد هر خودرویی متوقف شده و ورود خودروهای عبوری به داخل شهر، مطلقا ممنوع است. از این رو، افرادی که با وسایل نقلیه‌ی خود قصد عزیمت به کربلای معلی را دارند، در این فاصله باید ماشین‌های خود را پارک و با پای پیاده قصد حرم کنند.
این در حالی است که خیل عظیم عاشقان حسینی از پنج‌شنبه از نقاط مختلف کشور عراق، بویژه نجف اشرف با پای پیاده راهی کربلای معلی شده‌اند، موکب‌های عزای حسینی نیز برای پذیرایی از زائران در بین راه و همچنین در نقاط مختلف شهر کربلا، بویژه در خیابان‌های منتهی به حرم مطهر حضرت سیدالشهدا (ع) برپا شده و امکان استراحت نیز در آن‌ها فراهم است.
سال گذشته حدود 18میلیون نفر شیعه از سراسر عراق و دیگر کشورها برای زیارت مضجع شریف امام حسین (ع) خود را به کربلای معلی رساندند؛ اما امسال «آمال‌الدین الهر» - استاندار کربلا - در نشستی خبری پیش‌بینی کرده است که بیش از 15میلیون نفر زائر در مراسم اربعین حسینی در این شهر حضور داشته باشند

در مدت دیكتاتوری صدام حسین وی و اعضای حزب بعث عراق، تمامی تلاش خود را برای جلوگیری از ورود زوار مرقد امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) به كربلا با بازداشت، شكنجه و كشتار انجام دادند.

به گزارش خبرگزاری اهل‏بیت(ع) ـ ابنا ـ پایگاه خبری نون الخبریه عراق در ششمین سالگرد اعدام صدام حسین دیكتاتور سابق این كشور نامه ای محرمانه از اعضای حزب بعث به صدام را منتشر كرد.
در این نامه محرمانه اعضای حزب بعث عراق طی نامه ای خطاب به دیكتاتور این كشور با ابراز وفاداری خود به صدام، با وی عهد می بندند كه به زیارت مرقد امام حسین (ع) نرفته و از زوار كربلا برای زیارت جلوگیری می كنند.
گفتنی است، در مدت دیكتاتوری صدام حسین وی و اعضای حزب بعث عراق، تمامی تلاش خود را برای جلوگیری از ورود زوار مرقد امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) به كربلا با بازداشت، شكنجه و كشتار انجام دادند.

روایت شده که بعد از اتمام جنگ «طَف» در کربلا، کاروان ابن زیاد به همراه اسرای واقعه طف به سمت شام حرکت کرد و در امتداد رود فرات از سرزمین‌ های مختلفی رد شدند تا اینکه به حلب رسیدند و سر مبارک امام حسین(ع) را در آن موضع قرار دادند و مدتی را آنجا توقف کردند.

تصویری از مقام «رأس ‌الحسین» علیه‌السلام در مسجد النقطه واقع در حلب. نام این مکان اکنون در شهر حلب «مسجد النقطه» است

در نزدیکی آن «مشهد النقطه» واقع در کوه جوشن است. مشهور است وقتی که اسرا و کاروان شام به این منطقه رسیدند، خانواده امام حسین (ع) که اسیر شده بودند و سرهای مبارک در آن مکان مستقر شدند و سر مبارک امام حسین (ع) در سنگ مرتفعی قرار داده شد و یک قطره از خون پاک ایشان روی آن سنگ ریخته شد.
این ‌قطره خون مورد اهتمام مسلمانان قرار گرفت و از آن سنگ محافظت کردند تا اینکه «سیف الدوله الحمدانی» شام را فتح کرد و او را از مکان این قطره خون آگاه ساختند. پس بنایی برای آن ایجاد کردند.

جلالی گفته است: در مکه با مردی کهنسال از حلب آشنا شدم که نامش «شیخ عمار» بود و تاریخ مشهد النقطه را می‌ دانست و خلاصه آن را این چنین نقل کرد: سیف الدوله مشهد النقطه را بنا کرد که سنگی بود که سر مبارک امام حسین (ع) روی آن قرار داده شده بود و قطره خونی روی آن ریخته شده بود.
وقتی ترک‌ ها آن را گرفتند آنجا را به ذخایر اسلحه تبدیل کردند و بعد خواستند این سنگ را به مسجد زکریا منتقل کنند اما هیچ جنبنده‌ ای روی آن حرکت نمی کرد. پس آن را مسجد محسن بازگرداندند و اکنون این سنگ در نزد آن طفل در مشهد النقطه است.
نام های اهل بیت اثنا عشر در مکان مرتفع نوشته شده است:
"بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صلِّ على محمد المصطفى، و علی المرتضى، و فاطمة الزهراء ، و الحسن المجتبى، و الحسین الشهید، و علی بن الحسین زین العابدین، و محمد الباقر، و جعفر الصادق، و موسى الکاظم، و علی الرضا، و محمد الجواد، و علی الهادی، و الحسن العسکری، و الحجة صاحب الزمان علیهم السلام".
بر روی درب داخلی صحن نوشته شده است:
بسم الله الرحمن الرحیم. مشهد مولای ما حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام) در دوران عالم عادل و پادشاه اسلام و مسلمین «أبی المظفر الغازی بن الملک الناصر»، «یوسف بن أیوب»، «ناصر أمیر المؤمنین» در سال 572 هجری بنا شده است.
در سال 1337 هجری در هنگام ورود فرانسوی‌ ها به حلب عده‌ ای مردم و تخریب کنندگان وارد مشهد النقطه شده و ذخایر و اسلحه از آنجا ربودند و به هنگامی که می‌ خواستند دینامیتی از آنجا بردارند، منفجر شد و بنیان مشهد النقطه تخریب شد و قسمتی از آن باقی ماند.

منبع : خبرگزاری فارس

منابع تاریخی، تعداد مشهور شهدای کربلا را 72 نفر عنوان می‌کنند اما در عین حال، برخی دیگر تعداد شهدا را حتی تا 155 نفر هم ذکر کرده‌اند.
حجت‌ الاسلام سید محمود طباطبایی ‌نژاد:
 مشهورترین تعداد شهدای کربلا 72 نفر است اما وقتی در منابع مختلف بررسی می‌کنیم به تعدادی از اسامی می ‌رسیم که به دلیل آنکه در آن زمان نقطه‌ گذاری کمتر انجام می‌ شد ممکن است بعضی از این اسامی با هم مشترک بوده، شبیه هم باشند یا اشتباه شده باشد. بنابراین با توجه به اینکه تعداد دقیق شهداى کربلا، مشخص نیست اما برای اینکه بتوانیم استفتایی میان تعداد و اسامی شهدایی که همراه اباعبدالله الحسین(ع) به شهادت رسیده‌اند، داشته باشیم این اسامی را از کتاب «دانشنامه امام حسین(ع)» برای علاقه ‌مندان ذکر می ‌کنیم.
شهداى واقعه کربلا را به چهار دسته مى‌توان تقسیم کرد: شهدای کربلا از اصحاب پیامبر(ص)، شهدای کربلا از یاران امام علی(ع)، شهدای کربلا از اهل ‌بیت امام حسین(ع) و شهدای کربلا از یاران امام حسین(ع).

نام‌هایی که با علامت ستاره (*) مشخص شده‌ اند، تنها در منابع نادر ذکر شده‌اند.
منبع : فارس

 «آیت الله شیخ هادی یوسفی غروی»
مطلع هستید که متأسفانه استفاده از "صلوات ابتر" در بین مسلمانان رایج است و اخیراً به تلویزیون هم کشیده شده است. به عنوان اولین سؤال بفرمایید آیا چگونگی صلوات بر پیامبر اصلاً اهمیت دارد؟ و اگر اهمیت دارد چگونگی آن را توضیح بفرمایید.  

ــ بسم الله الرحمن الرحیم. صلوات بر پیامبر(ص) در فرهنگ اسلامی اهمیت زیادی دارد. این اهمیت ناشی از دستور خداوند متعال است که در آیه 56 سوره احزاب فرموده است: "إِنَّ اللَّهَ وَمَلائكَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبیِّ یَا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسلیما" یعنی: خدا و فرشتگانش بر پیامبر درود مى‏ فرستند اى كسانى كه ایمان آورده‏ اید بر او درود فرستید و به فرمانش بخوبى گردن نهید و تسلیم شوید.
درباره این آیه، روایاتی از اهل سنت نقل شده است به این مضمون که پیامبر(ص) شنیدند عده ای بر ایشان صلوات می‏ فرستند اما نامی از آل پیامبر نمی آورند. آنها در واقع صلوات را ناقص می فرستادند. پیامبر(ص) به آنان فرمودند: "لا تصلوا علیّ الصلاة البتراء" یعنی: بر من صلوات ابتر و اصطلاحاً دم بریده نفرستید. مردم پرسیدند: صلوات ابتر چیست یا رسول الله؟ حضرت پاسخ دادند: "تقولون اللهم صل على محمد و تسكتون، بل قولوا اللهم صل على محمد و على آل محمد" یعنی: شما می گویید «اللهم صل علی محمد» و ساکت می‏ شوید، ولی باید بگویید: «اللهم صل على محمد و على آل محمد».
این روایات مورد قبول همه اهل سنت است؟
ــ بله ؛ حتی «ابن حجر هیتمی» که کتاب "الصواعق المحرقة" را اصولا در سبّ و ردّ تشیع نوشت هم این حدیث را آورد. صلوات به همراه آل، یکی از شعارهای اصلی شیعیان ـ مخصوصاً شیعیان عصر صفویه ـ بود. ابن حجر آن کتاب را در رد شیعیان نوشت ولی در آن نتوانست به این صلوات اشکالی بگیرد و در مقابل صوات شیعه تسلیم شد.
بهرحال لزوم فرستادن صلوات، دستوری قرآنی است و در اصل صلوات هیچ اختلافی نیست و خود سنی ها نیز روایت زیادی در صحت اصل صلوات نقل کرده اند. صلوات بر محمد و آل او نیز امری مسلم و قطعی است.
در این زمینه کتابی نیز با عنوان "الصلاة البتراء" به قلم «حجت الاسلام سیّد هاشم مدنی» از سوی مجمع جهانی اهل بیت(ع) منتشر شده که در آن بحث خوبی در این زمینه شده است.
فرمودید حتی در کتب اهل سنت هم درباره ذکر «آل» وجود دارد؛ با توجه به این تأکیدات، چگونه شد که این «آل» حذف گردید و در صلوات مرسوم اهل سنت عبارت «و سلّم» جایگزین آن شد؟
ــ کسانی که با آل پیامبر(ص) دشمنی داشتند وقتی دیدند نمی توانند در اصل آل مناقشه کنند به سراغ معنی و مصداق آل رفتند و بر خلاف شیعیان که آل را به دوازده امام منتسب می‏کنند آن را به "کل بنی هاشم" یا "ابناء عقیل"، "ابناء العباس" و حتی "خلفای عباسی" نسبت دادند. برخی حتی توسعه بیشتری داده و آل را به معنای "امت" یعنی همه پیروان حضرت محمد(ص) گرفتند.
در واقع به نوعی این تصرفات از «معاویه» و پس از او «عبدالله بن زبیر» آغاز شد. معاویه که بیش از یک سال با امیرالمؤمنین علی(ع) جنگید، قطعاً حاضر نبود که صلوات بر آل بفرستد؛ لذا دست به تحریف معنای "تسلیما" زد که در آیه شریفه 56 سوره احزاب آمده است. وی آن را ـ مانند جمهور مسلمین ـ به معنای تسلیم شدن نگرفت؛ بلکه به معنای سلام کردن گرفت و با اضافه کردن کلمه «و سلّم» و حذف «آل» در واقع بنیانگذار این بدعت شد. این کار سرآغاز دو نوع شدن صلوات بود؛ ائمه اطهار(ع) و ییروانشان آن را با آل ذکر می کردند و سایر مسلمانان که تابع خلافت معاویه بودند آن را با سلم ذکر کردند.
نقش زبیریان چه بود؟
ــ عبدالله بن زبیر  کاری کرد که حتی از معاویه و یزید نیز نقل نشده است! وی که از بنی هاشم ـ مخصوصاً از «محمد حنفیه» و اطرافیانش ـ انتظار بیعت داشت در صدد فشار آوردن به آنان بود. لذا صلوات را در نماز و خطبه‏ ها کلاً ترک کرد و وقتی به او اعتراض کردند گفت: "پیامبر، آل خوبی ندارد و اگر من بر آل او درود بفرستم آنان گردن خود را افراشته و به خود می بالند. بنابراین من این را به صلاح نمی دانم چرا که موجب افتخار بیهوده اینان می شود!!".
بنابراین وقتی کسانی وجود داشته اند که بر خلاف دستور قرآن، اصل صلوات را حذف کردند پس با ادامه آن که آل باشد به طریق اولی مبارزه می کردند.
اما عبارت "و سلّم" در بعضی ادعیه و زیارت نامه های ماثوره شیعه هم وجود دارد!
ــ عبارت «صلی الله علیه و سلم» اصلا در عبارات شیعه نیست اما عبارت «صلی الله علیه و آله و سلم» گاهی وجود دارد که این هم باز عرف غالب شیعه نیست؛ بلکه موارد شاذ و نادر است که غالباً در نسخه بدل های ادعیه به چشم می‏ خورد و بر روی عبارت «و سلم» علامت‏ های "خ" و "ل" به معنای نسخه بدل گذاشته شده است. اگر نسخه یا چاپ اصلی را ببینید این عبارت را مشاهده نمی کنید.
پس این "و سلّم" از کجا وارد کتب شیعیان شد؟
ــ اگر این را دنبال کنیم سر از روایات منسوب به زیدی ها در می آوریم. شیعیان زیدی تا «امام زین العابدین(ع)» تابع ائمه اطهار(ع) بودند اما امامان پس از ایشان را تبعیت نکردند. اینها در فقه خود 20 درصد اهل بیتی و 80 درصد حنفی هستند؛ لذا  چون شیعه بودند عبارت « و آل» را در صلوات خود آوردند و چون تابع ابوحنیفه بودند عبارت «و سلم» را نیز آوردند که بین این دو جمع کرده باشند.
کهن ترین نسخه در این رابطه "تفسیر فرات بن ابراهیم کوفی زیدی" است که در در کتاب خود عبارت صلی الله علیه و آله و سلم را آورده است. صحیفه سجادیه ای که از طریق «جناب یحیی بن زید» نیز رسیده است همین گونه است. همچنین در مفاتیح الجنانی که به وسیله زیدی ها چاپ شده است در ادعیه ای مثل دعای روزهای هفته، مناجات خمسه عشره یا صلوات ظهرهای شعبانیه، این عبارت «و سلّم» آمده است؛ اما در نسخ اصلی این موارد مشاهده نمی شود.
اما صلوات ـ چه به طریق سنی و بدون آل و چه به طریق همراه با "و سلّم" ـ در کتب چاپ ایران هم هست.
ــ بله؛ عدم رعایت برخی چاپخانه ها نیز مزید بر علت است. از جمله اینکه در کلیشه های سربی در چاپخانه های ما، هم صلوات بدون "وسلم" و هم صلوات به همراه "وآله" و "و سلّم" وجود دارد.
به غیر از مواردی که اشاره کردید، در برخی صلوات ها ذکر اصحاب پیامبر نیز مشاهده می شود. آیا دستوری از پیامبر(ص) در این زمینه وجود دارد؟
ــ خیر ؛ افرادی که در صلوات، عبارت «و صحبه» یا «و اصحابه» را می آورند هیچ ادعای علمی و روایی ندارند؛ چرا که در روایات متعدد داریم که پیامبر بر آل تاکید فرمودند نه بر اصحاب. کسانی که این کار را کردند در واقع به "جابجایی تأسیسی" دست زدند و به دنبال بی اهمیت کردن مقام آل البیت(ع) بودند.

منبع : ابنا

ضد عیب‌جوئی، عیب‌ پوشی است که بزرگترین شاخه ‌ای از خیرخواهی است و در فضیلت و شرافت پرده ‌پوشی همین بس است که یکی از صفات آفریدگار جهان «ستّار» است.
پیامبر خدا(ص) درباره پاداش کسی که رسوایی مؤمنی را بپوشاند، فرمودند: "هر کس رسوایی مؤمنی را بپوشاند، چنان است که دختر زنده به گوری را از گورش نجات دهد."(1)
ایشان درباره اینکه عیب‌ پوشی چه بهره اخروی دارد؟ می ‌فرمایند: "هرکه از برادر خود گناهی بداند و آن را بپوشاند، خداوند در روز قیامت گناهان او را بپوشاند."(2)
امام باقر(ع) نیز به این سوال پاسخ دادند که عیب پوشی مؤمن برای مؤمن تا چه اندازه است؟ ایشان فرمودند:"مؤمن در برابر مؤمن وظیفه دارد که 70 گناه بزرگ او را بپوشاند.(3)
اهمیت و ارزش این عمل آنقدر بالاست که از رسول مکرم اسلام وارد شده است که: "در قیامت بنده ‌ای را می‌ آورند که گریزان است، خدای سبحان سوال می‌کند که چرا گریه می‌کنی؟ می ‌گوید گریه می‌ کنم بر آنچه از عیوب و بدی‌های من در نزد آدمیان و فرشتگان آشکار خواهد شد.
خداوند می‌فرماید: ای بنده من تو را در دنیا با کشف عیوب و اعمال ناشایست تو رسوا نکردم و حال آنکه گناه می ‌کردی و می‌خندیدی! چگونه امروز تو را رسوا می ‌کنم و حال آنکه معصیت نمی‌ کنی و گریانی.(4)
-----------------------------

پی نوشت:
1- کنزالعمّال: 6387 منتخب میزان‌الحکمة: 418
2- الترغیب و الترهیب: 3 / 239 / 7 منتخب میزان‌الحکمة: 418
3- الکافی: 2 / 207 / 8 منتخب میزان‌الحکمة: 418
4- جامع‌السعادات؛ ج۲، ص

منبع : ایسنا

امام زین العابدین علی بن الحسین علیه السلام می فرمایند :
حق مال این است كه آن را از حرام به كف نیارى ، در حرام به كار نگیرى از صرف آن در امور بایسته و ارزشى دریغ ننمایى و در مسایل غیر ضرورى آن را به هدر ندهى .
دارایی ها و امكاناتى كه از آن خداست و موهبت او به توست در مسیر خدا و وسیله اى براى تقرب به او قرار ده آن ها را براى كسانى به ارث نگذار كه چه بسا تو را ستایش هم نكنند و براى تو جانشین شایسته اى نباشند.
با ارث دادن اموال فراوان به وارثان ناشایست در حقیقت تو آن ها را در حیف و میل امكاناتت یارى داده اى .
بر فرض كه وارثان تو شایسته باشند و مالت را در راه خدا صرف كنند باز این آنهایند كه منافع معنویش را مى برند و این تو هستى كه باید حسرت و پشیمانى و كیفر و مواخذه به دست آوردن آن اموال را داشته باشى و تحمل كنى . و لا قوه الا بالله .

رساله حقوق امام سجاد علیه السلام