کاش میشد اشک را تهدید کرد مدت لبخند را تمدید کرد کاش میشد در میان لحظه ها لحظه دیدار را نزدیک کرد
ما عاشق فهم و ادب و معرفتیم ما خاک قدوم هرچه زیبا صفتیم از زشتی کردار دگر خسته شدیم محتاج دو پیمانه می معرفتیم
سیل دریا دیده هرگز بر نمی گردد به جوی نیست ممکن هرکه عاشق شد دگر عاقل شود
گفتمش بی تو چه میباید کرد ؟ عکس رخساره ی ماهش را داد .. گفتمش همدم شبهایم کو ؟ تاری از زلف سیاهش راداد .. وقت رفتن یادگاری به همه داد و به من ... انتظار سرراهش را داد
سعی کن تنها باشی زیرا تنها به دنیا آمدی و تنها از دنیا خواهی رفت.
میدونی که چه موقع می فهمی دنیا دو روزه؟ وقتی که اونی که دوستش داری بهت بگه تا آخر دنیا باهاتم
: لالالالا نخواب دنیا خسیسه. واسه کم آدمی خوب می نویسه. یکی لبهاش تو خوابم غرق خندست. یکی پلکش تو خوابم خیس خیسه...
حضرت علی (ع) : برترین توانگری ، به دل راه ندادن آرزوهاست.
چه زیبا! گفتم دوستت دارم !چه صادقانه پذیرفتی! چه کودکانه ! همه چیزم شدی ! چه زود ! به خاطره یک کلمه مرا ترک کردی ! چه ناجوانمردانه ! نیازمندت شدم ! چه حقیرانه! واژه غریبه خداحافظی به من آمد! چه بیرحمانه! من سوختم !............ولی هنوز هم دوستت دارم
