تبیان، دستیار زندگی

روزی دو مرد جوان نزد استادی آمدند و ازاو پرسیدند:

" فاصله بین دچار یك مشكل شدن تا راه حل یافتن برای حل مشكل چقدراست؟"

استاد اندكی تامل كرد و گفت:

"فاصله مشكل یك فرد و راه نجات او از آن مشكل برای هر شخصی به اندازه فاصله زانوی او تا زمین است!"

آن دو مرد جوان گیج و آشفته از نزد او بیرون آمدند و در بیرون مدرسه با هم به بحث و جدل

پرداختند. اولی گفت:" من مطمئنم منظور استاد معرفت این بوده است كه باید به جای روی زمین

نشستن از جا برخاست و شخصا برای مشكل راه حلی پیدا كرد. با یك جا نشینی و زانوی غم در

آغوش گرفتن هیچ مشكلی حل نمی شود. "

دومی كمی فكر كرد و گفت:" اما اندرزهای پیران معرفت معمولا بارمعنایی عمیق تری دارند و به

این راحتی قابل بیان نیستند. آنچه تو می گویی هزاران سال است كه بر زبان همه جاری است و

همه آن را می دانند. استاد منظور دیگری داشت."

آندو تصمیم گرفتن نزد استاد بازگردند و از خود او معنای جمله اش را بپرسند. استاد با دیدن مجدد

دو جوان لبخندی زد و گفت:

" وقتی یك انسان دچار مشكل می شود. باید ابتدا خود را به نقطه صفربرساند. نقطه صفر وقتی است كه انسان در مقابل كائنات و خالق هستی زانو می زند و از او مدد می جوید.

بعد از این نقطه صفر است كه فرد می تواند برپا خیزد و با اعتماد به همراهی كائنات دست به

عمل زند. بدون این اعتماد و توكل برای هیچ مشكلی راه حل پیدا نخواهد شد. باز هم می گویم

فاصله بین مشكلی كه یك انسان دارد با راه چاره او ، فاصله بین زانوی او و زمینی است كه برآن

ایستاده است!"

 چه آرزوی محالیست زیستن با تو ....

 تو کیستی ٬ که من اینگونه ٬ بی تو بی تابم ؟

  شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم

  تو چیستی ٬ که من از موج هر تبسم تو :

   بسان قایق ٬ سرگشته ٬ روی گردابم !

   تو در کدام سحر ٬ بر کدام اسب سپید ؟

                   تو را کدام خدا .... تو از کدام جهان ؟

    تو در کدام کرانه ٬ تو از کدام صدف ؟

    تو در کدام چمن ٬ همره کدام نسیم ؟

    تو از کدام سبو .....

     من از کجا سر راه تو امدم ناگاه !

      چه کرد با دل من ان نگاه شیرین ٬ اه !

     مدام پیش نگاهی ٬ مدام پیش نگاه!

     چه ارزوی محالیست زیستن با تو ....

       مرا همین بگذارند یک سخن با تو...

       بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف !

       ستاره ها را از اسمان بیار به زیر ؟

       ترابه هرچه تو گویی ٬ به دوستی سوگند ..

                    هر انچه خواهی از من بخواه ٬ صبر مخواه .....

       که صبر ٬ راه درازی به مرگ پیوسته ست !

       تو ارزوی بلندی و ٬ دست من کوتاه

       تو دوردست امیدی و پای من خسته ست !

       همه وجود تو مهر است و جان من محروم

         چراغ چشم تو سبز ست و راه من بسته ست

محاکمه

سرانجام تلاش های فراوان و کار بی وقفه ی گروهی به ثمر نشست. لباس همه ی نویسندگان را یکنواخت کردند و به آنها درجه و تشکیلات و سازمان خاصی تعلق گرفت. به این ترتیب سردرگمی، نبود معیار و گرایش های ناسالم و ایهام در هنر به یکباره و برای همیشه از جامعه رخت بربست و خیال همه راحت شد.

لباس یک شکل نویسندگان در مرکز طراحی شده بود. تقسیم مناطق و بخش ها و انجمن ها و ترتیب اعطای درجه نتیجه ی تلاش های مقدماتی شورای عالی انجمن نویسندگان بود. همه ی اعضا از آن پس شلوار گشاد  ارغوانی با یراق رنگی، نیم تنه ی سبز با واکسیل و حمایل می پوشیدند و کلاه دو لبه ی قایقی بر سر می گذاشتند. ناگفته نماند که طرح لباس اصلی ساده بود، فقط درجه های مختلف فرق می کرد. اعضای شورای عالی، کلاه قایقی با قیطان طلا بر سر می گذاشتند و اعضای شوراهای محلی دور کلاه خود را نوار قیطان نقره ای می زدند.

روسا شمشیر می بستند و معاونین خنجر. همه ی نویسندگان باید مطابق سبک ادبی تخصصی خود در تشکیلات سازمان می یافتند. دو هنگ از شاعران، سه لشکر نویسنده و یک گروه آتشبار از عناصر دیگر ایجاد کردند. در گروه منتقدین ادبی تغییرات وسیعی صورت دادند. تعدادی از آنها را به معادن نمک تبعید کردند و باقی را در ژاندارمری به بیگاری گرفتند. همه طبق سلسله مراتب خاص به دریافت درجات و رده های مختلف از سرباز تا مارشال نایل آمدند. عوامل موثر در اعطای درجه، تعداد کلمات نوشته شده و منتشر شده در طول حیات ادبی، دیدگاه، سن و مقام نویسنده در حکومت ملی یا محلی بود. درجات مختلف را با رنگها و نشان های مختلف مشخص می کردند.

دیری نگذشت که مزایای نظم نوین ادبی عیان شد. بر همه روشن بود که باید از هر نویسنده ای چه انتظاری داشته باشند. ژنرال نویسنده احتمالا نمی توانست رمان بد بنویسد، اما بی شک بهترین اثر از قلم مرشال نویسنده می تراوید. سرهنگ نویسنده اگر اشتباه هم می کرد، مسله ای نبود اما از سرگرد نویسنده بهتر می نوشت.

کار اداره ی ویراستاری و تحریریه خیلی ساده شد. تصمیم گیری برای اینکه اثر سرتیپ نویسنده بر اثر ستوان نویسنده در چاپ ارجحیت دارد، هیچ کاری نداشت. مساله ی حق التحریر هم به همین ترتیب حل شد.

امکان نداشت سروان نویسنده ی منتقد مقاله ای در رد یا مخالفت با اثر سرگرد نویسنده و یا مقام ارشدتر بنویسد. تنها یک ژنرال نویسنده می توانست عیوب آثار سرهنگ نویسنده را آشکار کند.

آثار نظم نوین به حرفه ی ادبی محدود نشد. قبل از اصلاحات، مراسم جشن را با چهره های عبوس و ترسنک نویسنده ها خراب می کردند و آن ها را در صف ورزشکاران می گذاشتند. اما بعد از آن نویسندگان به دسته ای بشاش و پر آب و رنگ بدل شدند. زرق و برق قیطان های رنگی و پاگون و یراق و کلاه های لبه دار، مردم را مجذوب می کرد و بر محبوبیت نویسندگان بین مردم می افزود. ناگفته نماند که طبقه بندی یک نویسنده ی عجیب و با قوانین جدید مشکل غریبی پدید آورد. در حوزه ی نثر کار می کرد، اما آثارش کوتاه بود و در قالب رمان نمی گنجید. از داستان کوتاه بلند تر بود و به آن هم شباهتی نداشت. تازه شایع بود که از نثر متمایل به شعر با گرایش طنز استفاده می کند. مقالاتش با قصه مو نمی زد و بیشتر طنز انتقادی را تداعی می کرد. انتساب او را به دسته ی شاعران یا قصه نویسان صلاح نمی دانستند. از آن گذشته ایجاد دسته و تشکیلات برای یک نفر هم چندان عاقلانه به نظر نمی رسید. عده ای پیشنهاد اخراج او را مطرح کردند پس از بحث و تبادل نظر و با در نظر گرفتن عوامل مخففه، تصمیم بر آن شد که شلوار نارنجی مخصوص سربازان را به تن او کنند و او را به حال خود واگذارند. دیگر بر تمام ملت معلوم شد که او در میان نویسندگن وصله ی ناجوری است. برای اخراج او حتما باید بهانه ای پیدا می شد و یا سابقه ای. در مراحل اولیه سازماندهی، نویسندگان یغوری که لباس طراحی شده یک شکل به تن آنها نمی آمد از عضورت در انجمن نویسندگان محروم شدند.

دیر نپایید که معلوم شد ابقای نویسنده ی غریب در سلسله مراتب تشکیلاتی چه اشتباه فاحشی بوده است. هم او باعث رسوایی و بی آبرویی شد که اساس و پایه ی بی پیرایه و زیبای تشکیلات را به لرزه در آورد.

در یکی از روزها، ژنرال نویسنده ی معروف در مرکز شهر قدم می زد. سرباز نویسنده ی غریب از سمت مقابل می آمد. شلوار نارنجی به تنش زار می زد. ژنرال نویسنده با تفرعن سینه صف کرد تا سرباز نویسنده احترام نظامی را به جا بیاورد. نگهان چشمش به نشان حشره ی قرمز افتاد که فقط مارشال نویسنده ها حق استفاده از آن را داشتند. حس احترام به قانون در ژنرال نویسنده چنان قوی بود که بدون توجه به وضع غیر عادی، بی درنگ به شایسته ترین وجه ممکن ادای احترام کرد.

سرباز نویسنده بهت زده دست بلند کرد تا رد احترام کند که کفشدوزک از روی کلاهش پر کشید و رفت.

ژنرال نویسنده ز این توهین سخت برآشفت و فورا منتقد گشت را احضار کرد تا سرباز نویسنده را خلع قلم کند و او را تحت الحفظ تا بازداشتگاه ادبیاتخانه ببرد.

محاکمه ی سرباز نویسنده در تالار کاخ مرمرین هنر انجام شد. قضات و سایر مقام های دولتی پشت میزهای ماهوتی لم دادند. پاگون های پرزرق و برق و نشان های طلایی در زمینه تاریک مثل آینه می درخشید.

سرباز نویسنده به استفاده ی غیر قانونی از نشانی متهم شد که طبق قانون و سلسله مرتب حق کاربرد آن را نداشت. اما بخت یارش بود که در شب محکمه در جلسه شورای فرهنگی علیه روش های خشک و چکشی در برخورد با هنر و هنرمندان انتقادات شدیدی مطرح شد. انعکاس آن اعتراضات در سخنان روز بعد مارشال نویسنده کاملا هویدا بود.

ایشان اظهار کردند : ما نباید با چنین مسایلی با خشک اندیشی برخورد کنیم. وظیفه ی ما ریشه یابی و رسیدن به کنه ماجراست. بی شک عنصر مورد محاکمه مخل قوانین و نظامی است که به رغم برخی اشتباهات به اعتلای بی سابقه ی هنر و ادبیات در کشور ما منجر شده است. اینک از خود بپرسیم آیا متهم بالفطره مجرم و جنایتکار است؟ ما باید با جدیت ماجرا را دنبال کنیم. نباید به معلول بپردازیم و از علت چشم بپوشیم. چه کسی او را به این روزگار بدبختی و فلاکت انداخته است؟ چه کسی او را تباه کرده است؟ چه کسی تشخیص داد که او فاقد شعور اجتماعی است؟ آیا جو پویا و خلاقه می تواند به چنین بحرانی بینجامد. باید چه کسانی را مجازات کنیم تا در آینده شاهد چنین مواردی نباشیم؟

نه رفقا! متهم در این مورد هیچ گناهی ندارد. او تنها آلت دست بی اراده ی کفش دوزک خائن بود و لاغیر. بی شک این حیوان نابکار با کینه توزی نسبت به تشکیلات ما و خشمگین از دستاوردهای نظام ورزشی ما و با نیات پلید روی کله متهم نشست تا خود را به جای مارشال جا بزند، این کشفدوزک خائن بود که به نظام ما توهین کرده باید عامل را مجازات کنیم و نه آلت دست بی اراده ی او را.

سخنان او به کشف بزرگ ریشه های فساد انجامید و با استقبال شدید روبرو شد. دادگاه به برائت سرباز رای داد و حکم مجزات کفشدوزک را صادر کرد.

در همان سالن مرمرین محاکمه ی دیگری برپا شد. همه ی حضار به نقطه ی قرمز روی میز چشم دوختند. کفشدوزک زیر نعلبکی بلورین که مانع فرارش می شد آرام و بی اعتنا نشسته بود و تا پایان دادرسی سکوت موهن خود را حفظ کرد.

حکم صادره سحرگاه روز بعد اجرا شد. چهار جلد کتاب قطور و محکم از آثار مارشال نویسنده، آلت اجرای حکم بود. کتاب ها را یکی یکی از ارتفاع یک متری بر سر او کوبیدند. بنا بر گزارش، محکوم زجر زیادی نکشید.

سرباز نویسنده ی شلوار نارنجی از شنیدن حکم، اشک به صورتش جاری شد. درخواست کرد کفشدوزک را به باغ ببرند و آزاد کنند. با این کار سوظن همکاری و همداستانی او با کفشدوزک خائن تقویت شد و بار دیگر به عنوان معاونت در بزه و رابط در مظان اتهام قرار گرفت.

برگرفته از کتاب مرد دربند نویسنده : اسلاوومیر مروژک ترجمه : اسدالله امرایی

ادب مرد به ز دولت اوست
 

مناظره گفتگویی است که دو طرف از قبل باید برای سوال های احتمالی جواب پیدا کنند و برای هر بحثی راه حلی ارائه دهند.

در مناظره رو خوانی از متن از پیش نوشته شده ومشورت قبلی برای نوشتن متن کاملآ قانونی است! مهم این است که فرد هر حرفی را که در مناظره می زند جزو عقایدی محسوب می شود که خودش به آن ایمان دارد.

تپق زدن ایرادی نداره...

تظاهر غلطه! چشم بستن بر واقعیات غلطه! درک و شعور مردم را نادیده گرفتن غلطه...

برای اثبات وجود خود به هر بهانه دست آویز شدن غلطه..

صداقت و امنیت و احترام حداقل چیزی است که ما نیاز داریم...

تا میرحسین یك یاحسین باقیست

معانی نام کشورهای جهان !

ایران: سرزمین نجیب زادگان (آریاییان)

آذربایجان: آتورپاتکان (نگهدار آتش)

آرژانتین: سرزمین نقره

آفریقای جنوبی: سرزمین بدون سرما (آفتابی)

آلبانی: سرزمین کوهنشینان

آلمان: سرزمین همه مردان یا قوم ژرمن

آنگولا: از واژه نگولا که لقب فرمانروایان محلی بود

اتریش: شاهنشاهی شرق

اتیوپی: سرزمین چهره سوختگان

ارمنستان: سرزمین فرزندان ارمن (نام نبیره ی نوح (ع))

ازبکستان: سرزمین خودسالارها

اسپانیا: سرزمین خرگوش کوهی

استرالیا: سرزمین جنوبی

اسرائیل: جنگیده با خدا

افغانستان: سرزمین قوم افغان

السالوادور: رهایی بخش مقدس

امارات متحده عربی: شاهزاده نشین های یکپارچه عربی

انگلیس: سرزمین قوم آنگل

ایالات متحده امریکا: از نام آمریگو وسپوچی دریانورد ایتالیایی

ایرلند: سرزمین قوم ایر (شاید هم معنی با آریا)

ایسلند: سرزمین یخ

برزیل: چوب قرمز

بریتانیا: سرزمین نقاشی شدگان

شباهت آدم ها و آب!     

 اصلاً فکر کردین چرا بیشتر حجم بدن آدما آبه؟!چون برای زنده بودن و زندگی کردن، بهش نیاز دارند! - آب ترکیبی از هیدروژن و اکسیژنه. مایع ، روان، در جریان و متحرکه! سنگینه... اما خیلی چیزا روش سبک میشن. بر آتش غلبه دارد. اگه راکد بمونه ، به باتلاق تبدیل می‌شه!

انسان هم در حرکته که قوی می‌شه ، در تغییره که استعداد‌هاش نمود پیدا می‌کنه ، می‌تونه بر خشمش غلبه کنه و یا می‌تونه با حرفاش ، خشمی رو فرو بنشانه. آب اگه راکد بمونه ، بی‌استفاده شده و می‌میره!

 - آب وقتی از بین ذرات سنگ و شن و ماسه عبور می‌کنه، زلال و شفاف می‌شه. خنک می‌شه و انرژی می‌گیره.

انسان هم وقتی سختی می‌کشه ، نرم می‌شه. ملایم و اصیل به اصلش برمی‌گردد. خالص می‌شه و انرژی جدید برای ادامه‌ی زندگی پیدا می‌کنه. 

- آب به اشکال مختلف ظرفی که درونشه ، در می‌آد. مواد برای تبدیل شدن، بهش نیاز دارند.

آدمی هم می‌تونه با محیط‌های مختلف، سازگاری پیدا کنه و خیلی جاها وجودش، یه نیازه بدون وجودش، خیلی کار انجام نمی‌شه. 

- آب خاصیت پاک‌کنندگی داره.

انسان اگه خودش دارای روح پاکی باشه، می‌تونه با اعمال و رفتارش، دیگران رو هم پاک کنه. - آب می‌تونه شیرین، تلخ یا شور بشه.آدما گاهی خوش‌اخلاق و گاهی بداخلاق می‌شن و گاهی هم با تکرار مکررات، شور می‌شن. 

- آب گاهی توی آسمونه و گاهی روی زمین و گاهی هم زیرزمین. گاهی قطره می‌شه و گاهی دریا. از بین نمی‌ره، فقط تبدیل می‌شه.

انسان هم چه روحی و چه جسمی، مدام تغییر رویه ورفتار می‌ده. گاهی به اندازه‌ی قطره، کوچیک می‌شه و گاهی به اندازه‌ی دریا، عظیم. گاهی تا عرش می‌ره و گاهی زمینی می‌شه.آدمی هم اگه بخواد، می‌تونه مانند آیینه، زیبایی‌ها یا زشتی‌های جهان و آدمای دیگه رو منعکس کنه. می‌تونه واقعیت رو نشون بده.

- نور در آب شکسته می‌شه. آب در عین حالی که رنگ نداره اما نور رو می‌شکنه و هفت رنگ ازش به‌وجود می‌آره.انسان هم می‌تونه کارای خارق‌العاده انجام بده. می‌تونه با رفتارهای متفاوت، رنگ‌های مختلفی به خودش بگیره. هم‌چنین از رنگ‌ها انرژی بگیره. 

- آب قدرت شفا‌دهی دارد. خالصش، زیباست. خالصش به حالت بخار در می‌آد و هم‌چنین وقتی منجمد می‌شه، خالص می‌شه.انسان هم می‌تونه انرژی شفا‌دهی خود رو منتقل کنه و وقتی سختی می‌بینه و خالص می‌شه، واقعا زیبا و دوست داشتنی می‌شه.

 - آب در اثر انعکاس نور، آیینه می‌شه و همه‌چی رو درونش نمایش می‌ده. رنگ‌ها و ناخالصی‌ها تا حدودی اثر مفیدش رو کمتر می‌کنند.آدمی هم اگه بخواد ، می‌تونه مانند آیینه ، زیبایی‌ها یا زشتی‌های جهان و آدمای دیگه رو منعکس کنه. می‌تونه واقعیت رو نشون بده.آدمی اگه بخواد ، بسیار صبور و مقاومه و با تلاش ، کوه رو هم جدا می‌کنه.

- آب بلورهای خالصش، به اشکال زیبای هندسی در می‌ آید و تحت‌تاثیر خوبی و بدی قرار می گیره. انسان هم روح و جسمش ، تحت تاثیر خوبی و بدی قرار می‌گیره در نتیجه هاله‌ی اطرافش ، به رنگ‌ها و اشکال مختلفی در می‌آد. 

- آب صبوره، بسیار صبور... از سنگ هم قدرت بیشتری داره. آروم‌آروم و کم‌کم، سنگ‌ها رو خرد می‌کنه. کوه به اون محکمی و بزرگی رو می‌شکنه و ذراتش رو با خودش می‌بره.آدمی اگه بخواد ، بسیار صبور و مقاومه و با تلاش ، کوه رو هم جدا می‌کنه. 

- آب زندگی بخشه و هر چه خالص‌تر در هر جا وجود داشته باشه، باعث شادی و آرامشه.و آدمی اگه خالص و یک انسان به تمام معنا باشه، در هر جا باعث آرامش بقیه‌ی موجوداته!

فکر نمی‌کنید آدما هم، چون بیشتر حجم بدن‌شون آبه ، زمانی می‌تونند متعادل باشند که ویژگی‌های آب رو به خود بگیرند؟!

سعی نکن باران باشی که برای اثبات وجودت خودتو بکوبی به شیشه..سعی کن مثل ابر باشی که دیگران تشنه ی باریدنت باشند.

 شاد باشید