نجم الدين احمدنخجواني
احمدپسر ابي‌بكر پسر محمد نخجواني، از فيلسوفان و دانشمندان قرن هفتم هجري است. وي هم‌عصرخواجه‌نصيرالدين طوسي بوده ولي از تاريخ تولد او اطلاعي در دست نيست. در ترجمه‌ياحوال او گفته‌اند: «در فضائل و اخلاق بسيار نيكو ودر علوم اوايل و فلسفه استادبود. در بلاد خود فلسفه آموخت ودر آفاق و اطراف ممالك سيركرد و به بلاد روم درآمدو مناصب بزرگي بدست آورد. پس از چندي از كار خود و گرفتاريهاي آن دلتنگ شد، به شامرفت و توطن اختيار كرد, از خلق كناره گرفت و نزد هيچكس نرفت و ليكن طالبان دانش بهخدمتش مي‌رسيدند و از او كسب فيض مي‌كردند تا مرگش فرارسيد.
[i]»
از آثار نجم‌الديناحمد نخجواني، زيده القض و لباب الكشف، نام برده‌اند كه در آن بر منطق «اشارات»اشكالاتي وارد كرده است و افضل الدين خونجي (متوفي سال 646هجري در قاهره) به آن ايرادها جواب گفته و سخنان نجم‌الدين احمد نخجواني را ردكرده است. از مذهب فلسفي او اطلاعي در دست نيست.
[i]. مختصرالدول تأليف ابن العبري ص 476
