تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

 

سلام به تمامی دوستان عزیز

  

خب، بالاخره قسمت شد من هم به این سفر(سفری از ظلمت به سمت نور) برم سفر راهیان نور.

 اون شبی که قسمت شد برم. یه دو روزی بود هوس کرده بودم راهیان نور قسمتم بشه

دیده بودم خانوم‌‌های دانشگاه پیام نور واحد شهر ری عازم این سفر هستن.

 

پارسال هم دیدم تو دانشگاه ما هم خانوما رو به این سفر معنوی اعزام کردند.

 

اینا به علاوه‌ی مشکلات و غمی که چند وقتیه گریبانم رو گرفته و به گلوم فشار میاره تا بتونه بغضم رو بترکونه، باعث شدن که حسابی هوس این سفر رو داشته باشم.

 

ناگهان دیدم یکشنبه شب (23/12/1388) ساعت نزدیک 22 بود که تلفن زنگ زد. پدرم گوشی رو برداشت و من کاهل نماز نماز اون شبم تا اون موقع دیر شده بود

 

تلفن با من کار داشت و من که آخرای نمازم بودم نفهمیدم چطوری نماز رو تموم کردم. رفتم سراغ گوشی تلفن

 

سلام علیک کردم. پشت خط دانیال بود، از بچه های محلمون. بهم گفت راهیان نور میایی؟

 

خب منم که تو این فکرا بودم اونقدر ذوق زده شدم که نگو. انگار خدا حاجتم رو داده بود. دیدین وقتی تو یه فکری هستی و حاجتی داری، گاهی خدا همون موقع حاجتتون رو میده. و بعد می‌گین کاش از خدا چیز دیگه‌ای خواسته بودم.   اما نه من وقتی این خبر رو شنیدم دیگه از این بهتر چی می‌خواستم. بزرگترین حاجتی بود که اون موقع داشتم.

 

وقتی به بابام و خواهر برادرم این خبر رو دادن، بهم گفتن دارن دستت میندازن . چه قدر تو ساده‌ای. آخه وقتی به دانیال گفتم پولیه یا رایگان، گفت: رایگان هست.

 

اما وقتی محسن، دوست دیگم حرف‌های دانیال رو تائید کرد، مطمئن شدم راسته و همون موقع تصمیم گرفتم که باهاشون برم.

 

دانیال و محسن بهم گفتن اگه میخوایی بیایی، فردا صبح ساعت 5:30 باید حاضر باشی وگرنه ما میریم.

 سر از پا نمی‌شناختم و با ذوق شوقی وصف ناشدنی مشغول جمع کردن و بستن ساک بودم.

و بعد هم اومدم از دوستان اینترنتی حلالیت طلبیدم. و بعد سریع رفتم و خوابیدم.

 

صبح ساعت 5:30 بود که بیدار شدم و آخرین مقدمات سفر رو آماده کردم. هنوز کامل حاضر نبودم که زنگ زده شد. ساعت 5:50 دقیقه بود. دیدم دانیال میگه اگه میخوای بیایی زود باش که داریم میریم.

 

از دستش عصبانی شدم و این آغاز عصبانیتم از دانیال تو این سفر بود. آخه قرار ساعت 6 بود و اینا حالا می‌گن زود باش. دیگه سریع خودم رو جمع جور می‌کنم و میرم پایین و میرسم پیش بچه‌ها.

 

یک مینی بوس از این جدیدا به رنگ سفید و تر و تمیز و شیک منتظر بود تا ما رو تو این سفر همراهی کنه.

 

هنوز همه نیومده بودن. ولی بالاخره همه جمع شدن و سوار اتوبوس، آماده حرکت. تو این میون، تنها من ساک خودم رو پیش خودم نگه داشته بودم، چون چیز مهمی توش بود و اون دفتر این سفرنامه بود.

 

و اما بعد..

 تاریخ 24/12/1388 امروز دو شنبه هست و الان ساعت 6:10 . هنوز حرکت نکردیم

آخه 10 دقیقه به 6 بود که دم در اومدن و گفتن زود باش میخوایم حرکت کنیم. بهشون می‌گم مگه قرارمون ساعت 6 نبود، که به دروغ می‌گن نه . قرار ساعت 5:30 بوده و تو دیر کردی.

 

خوب شد جا نموندما

 

ساعت 6:17 بالاخره اتوبوس روشن شد. البته اتوبوس که نه، از این می‌نی‌بوس شیکا بود.

حالا ساعت 6:18 دقیقه شده و بالاخره حرکت می‌کنیم. عقب ماشین رو نگاه می‌کنم. دوستای جدیدی رو می‌بینم، دو تا بچه‌ی شوخ و البته از نوع شنگ دارن سرگرممون می‌کنن

 

حالا وارد اتوبان همت شدیم، چه جالب از داریم به  خونه‌ی استاد گمینی میرسیم. السلام علیک یا گمینی

 

یکی از همسفرا  به نام مجید،داره بهم اصرار می‌کنه که همین الان اسمش رو تو این سفرنامه بنویسم. [بیا نگاه کن اسمت رو نوشتم راضی شدی ]

 

راستی راننده مون اصفهونیه. یک پدر و پسر هستن

 ساکم رو نگاه می‌کنم، اگه گفتین توش چیه؟ تا دلتون بخواد لباس برداشتم. نه که می‌گن جنوب آب و هوای گرمی داره. منم حساسسسس

 

این ابتکار نوشتن دی به جای خندانک هم خوب چیزیه‌ها. به درد رو کاغذ نوشتن احساسات به صورت خلاصه میخوره.

 

هنوز باورم نمیشه دارم به این سفر می‌رم.(خدایا ممنونم . شهدا ممنونم که دعوتم کردین. یعنی لیاقتش رو داشتم؟). ادامه دارد... .

به نام خدا

 سلام

هنوز از تهران خارج نشدیم. یکی از بچه ها به همه داره تیتاپ با طعم توت فرنگی میده. وااااای که چه قدر از این طعم بدم میاد(ایشش، مزه‌ی شربت‌های صورتی رنگ رو میده).

 داریم از کنار برج میلاد عبور می‌کنیم. از اینجا من هیچ عظمتی در اون نمی بینم. بالاش هم که نمیذارن بریم، پول می‌گیرن، اونم زیاد. خوبه که ثبت نام هم کردیما!!!!. نمیدونم جناب آقای قالیباف چطور پز به این برج میده ؟

آخ خ خ. میدونید چی شده؟ یادم رفت دفترچه درمانیم رو بیارم، حالا اگه مریض شدم چی‌کار کنم؟

یاد امضام افتادم امضائی که این پایین پستهام میخوره. [ خدایا، آیا میشه این سفر مقدمه‌ی سفر به میخانه بشه." برای رفتن به میخانه استخاره کنید". خدایا من که استخاره کردم. اما نمیدونم حالا باید چیکار کنم. خدایا کمکم کن. آه ه ه.

این چیزا دیگه چیه میاد تو ذهنم. آخه دیشب فیلم استوار چراغی رو دیدم(من معمولاً تا 2 نیمه شب بیدارم) داستان یه پسریه که عاشق شده . اما اونقدر بی دست و پا و مظلومه که به پدر و مادرش نگفته و اونا یکی دیگه رو براش نشون کردند. خدا رو شکر که خودم رو تغییر دادم. البته قبلش هم اون طوری نبودم. این تبیان باعث شد واقعاً عوض بشم و آدم دیگه‌ای بشم 

الان که بازم دارم به نوشتن ادامه میدم. هرکی به کار خودش سرگرمه. و هیچ هم صحبتی ندارم. این طوری خوبه. چون میتونم برای شما هم صحبتان عزیزم بنویسم.

السلام علیک یا روح اله ... . همین الان داریم از کنار مرقد امام خمینی رد میشیم. چه خاطرات زیبایی از امام خمینی تو ذهنم مونده و خدا میدونه چه قدرشون رو هم فراموش کردم. امان از دست این فراموشی. یاد دایی شهیدم هم افتادم، اونم تو بهشت زهرا دفن شده، ای دائی شهید تو به دادم برس که دادرسی ندارم. تو پیش خدا شفاعتم کن که آبرویی ندارم

آخیش بالاخره از پلیس راه هم رد شدیم تعجب نکنید چرا رنگ نوشته هام سیاه شده، چون خودکارم رو گم کردم، دارم با مداد نوکی می‌نویسم الان یه مدتی هست که از تهران خارج شدیم. چند دقیقه پیش داشتم بیابان‌های استان قم رو نگاه می‌کردم و برای اولین بار، انتهای سیم‌ برق رو که تو جاده می‌کشن رو دیدم ساعت 8:12 دقیقه شده و به یک آبادی رسیدیم. احتمالاً نزدیک قم هستیم. آره دیگه عوارضی قم هم دیده شد.

مدتی هست که کنار مسجد اهل بیت می‌نی‌بوسمون نگه داشته. کنار ما سه تا چهار اتوبوس از مشهد هستن که اونا هم عازم راهیان نور اند. دو تا از این اتوبوس‌ها ویژ‌ه‌ی خانوماست. و اما از دست بعضی از این همسفرهای بی ظرفیت ما... .ساعت 8:33 دقیقه شده و دوباره قصد حرکت داریم. من که فکر نکنم هیچ کدوم از شما ها تا حالا با کاروان 12 نفری به همچین سفری رفتین. ما از قزوینی گرفته تا اصفهونی تو می‌نی‌بوس داریم. اونم از انواع رشته‌های تحصیلی. خود من که شیمی میخونم جناب محسن کشاورز  آی تی می‌خونه(همون طور که گفتم ایشون تو دانشگاه جناب جعفر یا همون رودخونه‌ کوچولو و مهمتر از همه دانشگاه خانوم آرسو درس میخونه و سال دوم هم هست). چی فکر کردین، تو کاروان دکتر هم داشتیم

من که یه 1200 بیشتر همرام نبود اما بچه ها دوربین آورده بودن عکسها که آماده بشه براتون میذارم [الان فهمیدم قراره که اقامتمون تو اهواز باشه]چند کیلومتری میشه که قم رو رد کردیم. یه پلیس نمیدونم از نوع محسوسه یا نا محسوس شایدم نیمه محسوس ماشین رو متوقف می‌کنه. گیر داده، یه پیچ نه، دو پیچم نه، بلکه از نوع سه پیچش ولکن هم نیست.

آقای ظریف(رانندمون رو می‌گم) با پسرش رفتن پایین ببینن چی می‌گه. فکر می‌کنم این پلیسه از اون پلیس‌ها حسابی وظیفه شناسه، هر چی ماشین نیمه سنگین و سنگین عمومی و نیمه عمومیه رو کنار کشیده. . بیچاره ها با سرعت زیاد میرسن به این پلیسه و یک کیلومتر جلوتر میتونن نگه دارن و باز باید دنده عقب بزنن و برگردن. خدا رو شکر کارمون گیر نبود و خلاص شدیم. حالا ساعت 8:52 شده و دوباره داریم به مسیرمون ادامه میدیم ... . ادامه دارد

به نام خدا
سلام

باز به راهمون ادامه می‌دیم. مدتی گذشته و ساعت 11:23 شده .تابلوی سبز رنگی ‌می‌بینم که نوشته به شهر مهاجران خوش آمدید.(یاد کارتون مهاجران افتادم یادش به خیر )

از شهر مهاجران هم عبور کردیم و ساعت 12:18 شده که وارد استان لرستان شدیم. همسفر های لرمون خیلی خوشحال شدن . بین این بچه‌ها ما دو تا لر داریم. یکیشون اسمش احسان هست و از اون اخراجی‌ها. اون یکی هم مجید هست و شنیدم مداح بوده. اما الان چیزی دیگه دارم ازش می‌بینم.
کارهاش شبیه اخراجی‌ها شده. بنده خدا حق داره. یه جوون 18 ساله هست و زود جو گیر می‌شه.
اما خودمونیم ها، لرستان واقعاً استان سرسبزی هست. من فکر می‌کردم سرسبزی جزیره‌ی پرنس ادوارد رو هیچ جایی تو ایران نداریم. اما با دیدن لرستان به اشتباه ام پی بردم. بچه ها هم با دیدن این سرسبزی کانال حرکت موزونشون عوض شده و روی لرستان قرار گرفته :دی دی

وقت ناهار رسیده و به بروجرد رسیدیم. راننده هم نگه داشته . خدا خدا می‌کنم اینجا دیگه هم خلوت باشه و هم بهداشتی تا بتونم کار واجبم رو انجام بدیم :دی. اما امیدم نا امید شد
شانس که ندارم
دو دل هستم که با این اوضاع غذا بخورم یا نه . دو نوع غذا داریم.(می‌بینید چه وضعمون خوبه :دی) کنسرو لوبیا و تن ماهی. در حال استخاره هستم کدوم رو بخورم. اگه لوبیا بخورم که... :دی
اما با خوردن تن ماهی هم دهنم بوی بد می‌گیره و تازه عادت ندارم تن ماهی رو خالی بخورم باید برنج باشه. ولش کن همین تن ماهی رو می‌خورم. خدایا منو ببخش. میدونید چی شد. نتونستم همش رو بخورم و نصفش اصراف شد

ما ساعت 19:20 وارد اندیمشک شدیم و الان که ساعت 10:30 شده تو اهواز هستیم

نمیدونید با چه ذوق و شوقی داره جواب می‌ده. انگار ما توریست‌های خارجی هستیم و اونم میخواد مهمون نوازیش رو ثابت کنه.



بالاخره رسیدیم. ا این که حسینیه نیست. یک پایگاه بسیج کنار یه مسجده. اسمش پایگاه عمار یاسر هست.


میخوام دیگه اینجا کار واجب رو انجام بدم. میدونید چند ساعت شده
اما بچه ها می‌گن یه پیر مرده اون پایینه که حسابی گیره :دی میخوردتون :دی. اما من با ترس لرز رفتم.


امروز 25/12/1388 و الان ساعت صبح 6:55 هست

راستی من امروز طاقت نیاوردم و دوباره از آب شیر خوردم. یه مزه‌ای داره اما شور نیست. این بچه‌ها با این همه ادعا و اینکه سربازی هم رفتن بهم می‌گن چطوری تونستی از این آب بخوری؟




یه مدتی هست تو راه بودیم و من خوابیده بودم بیرون نوشته ایستگاه صلواتی راهیان نور. بچه‌ها عدسی صلواتی گرفتن دارن می‌خورن منم هوسم کرد . میرم بگیرم. بیشتر شبیه خورش قیمه شده تا عدسی :دی شور هم هست. من از غذای شور خوشم نمیاد
اما انگار دانیال خوشش اومده رفت یکی دیگه گرفت :دی

نام خدا
سلام

نفهمیدم دهلاویه کجا بود!

حیف داریم از هویزه خارج میشیم . دارم خاکریز هایی رو میبینم. کاش میدونستم اینجا خاکریز داره و اونجا هم می‌رفتم . حیف

ساعت 10:30 شده و از مزار شهدا هویزه داریم بر می‌گردیم تا بریم سوسنگرد . انگار نشانی رو اشتباه کردیم. از یه اهوازی نشونه گرفته بودیم. از اهوازی‌ها توقع نداشتم نشونی اشتباه بدن و اذیت کنن :دی

معلوم شد همون مسیری که به سمت هویزه اومدیم رو باید ادامه بدیم تا برسیم سوسنگرد.

وارد شهر هویزه هم میشیم و دارم بیرون رو نگاه می‌کنه یه دختر بچه‌ی 3 تا 4 ساله رو می‌بینم که برامون دست تکون میده. هیشکی حواسش نیست جز من. من هم براش دست تکون میدم

ساعت 11:04 شده که دانشگاه پیام نور هویزه رو هم می‌بینم. فکر نمی‌کردم اینجا هم دانشگاه پیام نور داره :دی

ساعت 11:20 شده داریم میریم بستان . آخه تو سوسنگرد چیزی نبود فقط توش یکم چرخیدیم


ساعت 11:22 شده . آخجون خودکارم رو که قبل از اهواز گمش کرده بودم پیدا شد :دی زیر صندلی بود

حالا با خودکار می‌نویسم
ساعت 11:50 شده رسیدیم به بستان . ا چه جالب دانشگاه پیام نور بستان هم دیدم
یه تابلو دارم می‌بینم که نوشته به سمت بازارچه مرزی . داریم اون وری می‌ریم. شاید تو مسیرمون قرار داره. آخه ما که برای بازارچه مرزی نیومدیم :دی

به نام خدا

سلام

شلمچه

ساعت 15:48 شده. احساس خوبی ندارم. نمی‌دونم چرا دلم گرفته. نمی‌دونم. خدا کنه این حمام اردوگاه درش باز بشه(ساعت 18:130 گفتن باز می‌کنن)، بعد از چند روز سفر و گرما خوردن، شاید یه حموم بتونه حالم رو خوب کنه.

>>

اروند رود اصلاً بهم نچسبید. همه چیز ظاهر داشت انگار، و هیچ باطنی رو حسن نمی‌کردم.

شده بود مثل دانشگاه پیام نور. درصد جمعیتی کنار اروند رود رو می‌گم

اون طوری که می‌گفتن این مناطق دانشگاه آدم سازی هست، دست کم در مورد اروند رود اینطوری نبود برام. چند دقیقه‌ پیش باز هم با منت از اردوگاه ناهار گرفتیم که اصلاً خوشم نیومد. اونم ناهاری که فکر کنم هم باید پولش رو می‌دادیم و هم منت به سرمون بذارن.

هنوز فکه رو به یاد میارم. اونجا واقعاً آدم حس عجیبی پیدا می‌کنه. اون زمین که پر از رمل یا همون ماسه بود. راه رفتن به سختی انجام می‌شد. برخی با پای برهنه می‌رفتند و گرمای اون ماسه ها پاهاشون رو آزار می‌داد. البته من که لیاقت نداشتم کفش ها رو از پا بکنم چون نفس اماره ام بهانه‌های بنی اسرائیلی برام میتراشید

البته کنار اروند رود هم برخی از مردم کفشهاشون رو در میاوردن که این بار من بوی تظاهر احساس می‌کردم. همش ریا، همش تظاهر، همش تزویر. آخه چرا؟

>>

اینجا خیلی‌ها به هوای آدم شدن اومدن و میان. اما برخی هم برای منافع دیگر.

چه قدر دل و جرات لازمه که آدم تو این موقعیت بیاد و به فکر ارتباطات گناه آلود باشه.>>

> >

ساعت 16:00 . الان که این جملات رو نوشتم و باز هم دارم می‌نویسم در یک اتاقی کمی بزرگتر از 12 متر شایدم بازم بیشتر از 12 متر هستم با 12 تخت که بچه‌ها روی اون‌ها خوابیدن و دارن استراحت می‌کنن، هستم. چند نفری هم بیرون هستن. اون دو سه نفری هم که مسئول این کاروان شدن هم به فکر ادامه سفر و جواب به اعتراض نازپرورده‌های کاروان هستن.

اما این ناز پروده‌ها باید بدونن اینجا جای عیش و نوش و کیف و حال نیست. اینجا جایی است که باید دست کم تلنگری بهمون زده بشه.

>>

الان یه خبر بدی بدستم رسید. تقریباً خبر داشتم. اما هر لحظه احتمالش بیشتر می‌شد. خبر دار شدم، قرار هست فردا برگردیم. آخه برخی از این 12 نفر ... . ولش کن حرفش رو نزنم بهتره. به خاطر یه مسائلی قرار برگردیم و دیگه تا جمعه نمی‌مونیم. شاید این طوری بهتر هم باشه.

>>

ساعت 17:23 شده و می‌خوام برم حموم. اما بچه‌ها می‌گن اول بریم شلمچه. چون اونجا خاکی می‌شیم. اما این بهونه‌ای بنی اسرائیلی بود. آخه مگه آدم جایی به این پاکی و قداست می‌خواد بره نباید با پاکی و طهارت بره. ؟

>>

احساس خوبی دارم. چون می‌دونم اینجا هم مثل فکه جای تفرجگاه نیست و هر کی بیاد با دل میاد و بدون دل بر می‌گرده چون دلش رو اینجا جا میذاره. اما نمیدونم این دل من چه قدر سنگ شده و هنوز هیچ‌جایی جا نمونده. آیا اینجا میشه جا بمونه؟

>>

ساعت 17:30 الان یه تابلو دیدم نوشته قدم گاه امام رضا.!!! پس کدوم درسته نیشابور یا اینجا؟>>

> >

ساعت 18:08 دقیقه هست رو رسیدیم شلمچه. اولین گام تو شلمچه با شربت آبلیمو شروع شد.

حتماً شربت شهادته

راهی رو که دارم میرم در دو طرف خاکریز هست و البته مثل فکه خاکش رملی نیست.با بچه‌ها (من و مجید و دانیال) میریم تو یه سنگر تنگ و تاریک. خیلی جالب بود. تا ما اومدیم بقیه هم انگار هوسشون کرد و اومدن تو . خب ما میریم بیرون و بالای خاکریز. افق اطرافم رو نگاه می‌کنم و رنگ غالب رو رنگ خاک می‌بینم.

>>

به حرکت خودم ادامه می‌دم. اینجا پر از احساساته. دو تا جوون رو می‌بینم که سر به سجده گذاشتن و زار زار گریه می‌کنن. دلم یه جوری شده. بغض گلوم رو گرفته . میرم جلو تر . یه روحانی رو می‌بینم که تو یه جایی که کمی کنده شده رفته و روی زمین و روی خاک نشسته و سرش رو خم کرده و داره زیارت می‌خونه. دیگه داره آفتاب غروب می‌کنه. میرم وضو بگیرم.

>>

ساعت 19:06 دقیقه. با مشقت زیاد وضو گرفتم. چون ازدحام خیلی زیاد بود. نمازم رو بیرون مسجد و با جماعت خوندم. چون تو مسجد جای سوزن انداختن نبود. سرم رو بالا کردم و آسمون رو دیدم. هلال باریک ماه رو تو آسمون دیدم. احتمالاً شب دوم ماه هست.

>>

شلمچه یه منطقه‌ی مرزی هست انگار. میرم اونجایی که با تور و سیم خاردار بسته شده. یک راوی و شاید یک راهنما داره برای عده‌ای صحبت می‌کنه. میگه درسته که اینجا به کربلا نزدیکه، اما اون قدری نیست که فکر کنید بتونین ببین و یا پیاده بتونین زود برسین.

>>

دیگه فکر کنم باید برگردم. دوباره میرم روی خاکریز. چون مسیر برگشت همونه. صف مردمی رو می‌بینم که نمی‌تونن دل بکنن از اینجا در حال ناله و زاری هستن. تو دلش شب اطرف این صف پر ازدحام دست مردم فانوس‌هایی هست که جلوه‌ی زیبایی داده به صف. انگار صف محشره. انگار اینا دارن التماس می‌کنن تا بتونن وارد بهشت بشن. این صحنه غیر قابل وصفه و تا خودتون نبینید نمی‌تونید بفهمید چی می‌گم. وقتی صف رو می‌بینید، مو به تنتون راست میشه.

>>

سمت راست خودم رو نگاه می‌کنم و هنوز روی زمین عده‌‌ای خلوت کردن. دارن گریه می‌کنن . دارن استغفار می‌کنن.

>>

همون طور که گفتم اون صف اصلی به سمت اتوبوسها خیلی شلوغه و مردم هم دوست ندارن برگردن خیلی با کندی حرکت می‌کنن. برای همین از یه راه دیگه دارم بر می‌گردم. یه کانال بتونی پیدا کردم و پریدم توش تا به سمت اتوبوسها برم. هنوز صدای اون جمعیت رو می‌شنوم. صدای صلواتشون مو به تنم راست می‌کنه.

>>

بالاخره به می‌نی‌بوسمون می‌رسم. روی اتوبوس کناری نوشته شهسوار. یاد پدر بزرگم میفتم. بنده خدا از پرتقال شهسواری بدش می‌یومد و می‌گفت ترشه. ما هم باهاش شوخی ‌می‌کردیم و هی می‌گفتیم . پرتقال شهسواریه